مهربانا! بدی هایم هرچند کبیر باشد نمی تواند بر دریای رحمتت موجی ایجاد کند،

پس با گرمای محبتت چروکهای شرورم را صاف کن!

خدایا پارگی های رفتاریم را با عفو و بخششت رفو کن!

خدایا معبودا!چگونه خوارگردم در حالیکه مرا که کوچکترینم، بنده خود نامیده ای!

اقتباس از فرازهای دعای عرفه

پشت دریا شهری است
قایقی خواهم ساخت خواهم راند،
تا لب دروازه درد
تا خود شب
که دهان پر ز گل خشک ورمها دارد
و جسد بر کف دریایی پر از تاریکی
می روم تا به نسیم بدهم یک سبد پر ز هراس کال را
بکشم خط سفیدی که پر از عشق و صفا باشد و بس
روی دیوار عبور
بکنم از سر شور
دور تا دور سکوت
خنده و قهقه های سبز رنگ
آبدار آبدار
می روم تا به افق سر بزنم

و بگویم با او رمز خورشید کسوف کرده را
بزنم نقش بر این کوزه بی رنگ سحر
نقش مهر و ماه
نقش آن پیر زنی که دم هر فجر و غروب
به زنان ته آبادی عرفان و سلوک آبنباتی می داد
می روم تا به سراب دریا،پند دهم، خفتن را و چگونه مردن
پشت دریا شهری است
قایقی خواهم ساخت
خواهم راند تا خود شب
این بار باسلامی پر رنگ با سلامی پر راز
مهجده انتظاری