وقتی می شنوند که حضرت علی علیه السلام هر شب هزار رکعت نماز می‌خونده دچار شک و تردید می ‌شوندمی گویند اگر هر نماز یک دقیقه طول بکشد باید شبی 16 ساعته داشته باشیم! علت این شبهه که دشمنان برای بی‌خدا کردن مردم مکر کرده‌اند؛ چون از شرائط و احکام نماز بی‌خبر هستند.

شرائط نماز واجب با مستحب تفاوت دارد. در نماز واجب باید رو به قبله باشیم در نماز واجب باید حمد و سوره خوانده شود و بدن حرکت نکند و رکوع و سجود با آرامش باشد .

اما نماز مستحبی اذان و اقامه ندارد و از قبله هم منحرف شدی مشکلی ندارد. فقط حمد را می‌خوانیم، برای رکوع و سجده در حال حرکت با اشاره می‌خوانیم. یعنی در حال کارکردن هم می‌توان نماز مستحبی را خواند.یعنی وقتی در حال رانندگی، یا هر کاری که در حال سکوت باشد می‌توان نماز مستحبی خواند.

پس با این حساب حضرت علی علیه السلام در حال حفر قنات و کاشت نخل هم نماز می خوانده که کمتر از یک دقیقه طول می کشیده است.

اگر به جای ساختن زیارتگاه‌ها و طلاکاری گنبدها، بیمارستان ساخته بودند، اکنون با کمبود بیمارستان و تخت روبرو نبودیم.
خنده‌دار است که مردم از زیارتگاه‌ها فرار کرده، به دامن بیمارستان‌ها پناه می‌برند. همان زیارتگاه‌هایی که پول‌های فراوانی برای شفای دردهایشان نذر آنها کردند.
به امید روزی که ویروس کرونا و ویروس جهل و نادانی باهم از کشور عزیزمان رخت بربندند.
پ ن
پس باید بگوییم برای هر شهری هزینه کردند و ورزشگاه ساختند، کار اشتباهی بود. تا ورزشگاه‌ها دایر بود، جوانان در آنجا انواع ناسزا و دعوا و بی اخلاقی را یاد می‌گرفتند و حالا هم که درشان بسته شده و مردم به بیمارستان‌ها پناه برده‌اند و ورزشگاه‌ها نه به درد روح مردم خوردند و نه به درد جسم آنها .

لااقل مساجد و زیارتگاه‌ها تا درشان باز بود، مردم با آرامش روحی و با آموزش اخلاق خوب از آنجا می‌آمدند. چون کسانی که این حرف‌ها را مطرح می‌کنند هر چقدر هم که برایشان استدلال می‌کنیم نمی پذیرند. پس بهترین راه استفاده از روش خودشان است.  معمولا با آوردن دلایل عاقلانه، حرف حق را نمی‌پذیرند چون از همان ابتدا با طرح چنین سوالات بی‌ربطی تصمیم خوشان را گرفته‌اند که هر قدر برایشان حجت بیاوریم باز هم قبول نمی‌کنند؛ پس فقط باید مچشان را بگیریم . مثلا در مورد مثال بالا حتی پیشرفته‌ترین کشورهای دنیا هم بودجه کشورشان را صرف ساختن بیمارستان اضافه نمی‌کنند و میلیاردها پول را صرف هزینه نگهداری و تجهیز و حقوق برای کارکنان بیمارستانی نمی‌کنند که قرار است بیشتر تخت‌هایش در مواقع عادی سال خالی بماند و فقط در زمان شیوع یک بیماری به درد بخورد بلکه در زمان لزوم اقدام به ساخت بیمارستان صحرایی می‌کنند مانند چین که به محض کم شدن بیماران سریعاً بتوانند آنرا جمع آوری کنند . در همه جای دنیا بودجه را تقسیم می‌کنند . مقداری برای راه‌ها، مدارس، پارک‌ها، برق رسانی، … و همچنین ساخت عبادتگاه‌ها و برای آنها کلیسا و برای مسلمانان مسجدها، فقط با این فرق که در کشور ما مساجد و حرم‌ها با بودجه کشوری ساخته نمی‌شوند و با پول خیرین و وقف کنندگان ساخته می ‌شوند . ولی شبهه افکنان اصلا گوش به این حرف‌ها نمی‌دهند پس باید رسواشون کرد.

اگر شما به زیارت بروید اشکال می‌گیرند که پولتان را صدقه بدهید . اما خودشان خیلی راحت سفر خارج کشور می‌روند . اگر شما صدقه بدهید می‌گویند باید مدرسه ساخت اگر شما نذری بدهید می ‌گویند این غذاها به فقرا نمی ‌رسد ولی خودشان نه به فقیری کمک می‌کنند، و نه هیچ کاری در مواقع سیل و زلزله .تمامی کمک‌ها را همین کسانی می‌کنند که اهل زیارتند و اهل احسان . چندی پیش در متروی تهران عده‌ای در هنگام اذان اقدام به خواندن نماز اول وقت کردند، مردی وارد ایستگاه شد و با بی ادبی فریاد زد اگر راست می‌گویید بروید به مناطق سیل زده کمک کنید به جای نماز خواندن. در حالی که خودش راست راست راه می‌رفت و کاری به سیل نداشت . امداد به سیل زدگان را هم جوان‌های بسیجی و حاج قاسم و یاران نمازگزارش انجام می‌دادند . پس هر وقت ایراد گرفتند شما هم به سینما و استادیوم و سفر خارج و هزینه های پارتی و سگ داری و خرج آرایش و هزینه مد و تولد و کنسرت و… ایراد بگیرید .

‌

خیلی مطالعه را دوست داشتم، اما افسوس که کتاب یا مجله برای خواندن یافت نمی شد. دهه چهل بود. فقط” کیهان بچه‌ها” وجود داشت، آنهم مجاز نبودم بخوانم. پدر با خواندن این گونه مطالب مخالف بود. عقیده داشت،  مطلبی که نه برای دنیای انسان فایده دارد نه برای آخرت چرا بخوانیم.

برادرم که دوسال از من بزرگتر بود، پنهانی کیهان بچه ها می خرید و می‌خواند، برای اینکه فقط یک گناه مرتکب شده باشد، که بدون اذن پدر مجله را خوانده‌است، مجله ‌ها را در یک جعبه ای که خودش با تخته به شکل صندوق ساخته بود پنهان می کرد و درش را قفل می کرد. او فکر می کرد که فقط خودش خلاق است نمی دانست که من هم خواهر او هستم خلاقیت دارم. من هم پنهانی لولاهای صندوق را باز می کردم و چندین جلد مجله را بر می داشتم و تا مدت‌ها می خواندم. کیهان بچه ‌ها داستان‌های تخیلی به صورت دنباله دار می نوشت. از جمله داستان‌های تخیلی، داستان آدم آهنی‌ها بود که ابزار های ساخت دست انسان‌ها بود. این آدم آهنی ‌ها یک روز علیه سازندگان خود قیام کردند و سرنوشت آنها را بدست گرفتند!

این روزها بنا به امر ولایت فقیه در فضای مجازی فعالیت می کنم، متوجه هستم باید مطلبی را بنویسم که قدمی در راه پیشرفت دین و انقلاب باشد.یعنی مطلبی که به درد دنیا و آخرت بازدید کنندگان بخورد. درست همان چیزی که پدر «روحش شاد» در کودکیم از من می خواست.

و داستان آدم آهنی قصه من به این ماجرا چه ربطی دارد؟

آنوقت ما قصه را خواندیم ولی حالا آدم آهنی ها را می بینیم که برای ما رتبه بندی می کنند و به مطالب ما ارزش می دهند در حالیکه محتوای مطلبی که نوشته ایم نه فایده دنیایی دارد و نه اُخروی! وقتی مطالب را می خوانم، می‌گویم:پدر آن روز که کیهان بچه‌ها منتشر می شد، در زمان طاغوت بود. و اکنون بعد از چهل سال از انقلاب می گذرد و به خاطر به ثمر رسیدن این انقلاب چه بسیار خون‌های پاک ریخته شد، رهبر و مولایم سفارش پشت سفارش که طلاب در فضای مجازی فعال باشند و شبهه‌های جوان فریب را پاسخ دهند . متاسفانه آدم آهنی ‌های فضای مجازی فرصت نمی دهند تا طلاب متوجه شوند که کدام گزاره به سود دین و اخلاق است. وبلاگ‌ها مملو از گزاره‌های خنثی می باشد، درست عین کیهان بچه‌های دهه چهل که تیراژی میلیونی داشت.