انتظار ، تنها به معنای آمادگی برای پذیرش ظهور نیست؛

بلکه علاوه بر آن، در اندیشه آن بودن و آرزو داشتن آن را نیز می طلبد.

ممکن است بسیاری از افراد آمادگی و امکانات برای پذیرایی از مهمان را داشته باشند

ولی از کسی دعوت نکرده و در انتظار آمدن میهمان نباشند.

 این گونه افراد را تنها به خاطر آمادگی داشتن برای پذیرایی،

نمی توان منتظر میهمان دانست؛ زیرا نه منتظر آمدن میهمان هستند

و نه از نیامدن آن، ناراحت می شوند.

با این بیان روشن می شود که در خودسازی و تهذیب نفس،

 بدون توجه به مساله انتظار و فرا رسیدن روزگاری که سراسر

جهان از وجود ظلم و ستم پاکسازی می شود، کمبود وجود دارد؛

زیرا کسی که این گونه است یکی از وظایف بزرگ خود را که انتظار داشتن 

برای پاکسازی جهانی و حرکت به سوی آن مقصد است، به دست فراموشی سپرده است.

کسی منتظر ظهور امام زمان ارواحنا فداه می باشد که علاوه بر اعتقاد، 

امید و انتظار درک آن زمان را داشته باشد و براساس انتظار و امید، عمل نماید.

برگرفته از کتاب:صحیفه مهدیه