به یاد حرفهاش افتادم که می گفت: این بیماری کفاره گناه من هست.
این بلاییه که خودم به سر خودم آوردم.

فقط یه دختر داشت که هشت ساله بود، و باردار شد.
اجازه زندگی به جنین بیچاره نداد  و نفسش را قطع کرد.
بعد از سقط جنین گرفتار سرطان سینه شد!

خلاصه با همه شیمی درمانی و جراحی های که انجام داد، فایده ای نکرد و از دنیا رفت.
بعد از یک سال همسرش ازدواج کرد و حالا خانم جدید یه نوزاد بدنیا آورده بود، همون کودکی که قرار بود او برایش بدنیا بیاره!
وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلَاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْئًا كَبِيرًا  31 اسرا، هرگز فرزندان خود را از ترس فقر به قتل مرسانید (زنده به گور مکنید) که ما رازق آنها و شما هستیم، زیرا این قتل فرزندان بسیار گناه بزرگی است.

از جهت مالی وضعشون عالی بود، نمی دونم درد تنبلی بود، چرا این اشتباه را مرتکب شد؟!