کسی که اهل معنا است، می داند که هستی صاحبی دارد و هر لحظه کُلُّ یَوم هُوَ فِى شَأن است. بنابراین هرچه بخواهد شدنی است و هرچه بخواهد نشدنی است.
آنگاه با آگاهی از فقر ذاتی خود، که اَنتم الفُقراء  است، و اذعان دارد  که او هُوکُل شَی قَدیر است. در سخت ترین شرایط، دستان خود را می گشاید و به ضریح دعا گره می زند،در آغوش امن توکل آرام می گیرد.
شبنم توکل روی ژنهایش می نشینند، و قطره های رحمت در رگ‌هایش جاری می گردد.
سلولهای افسرده اش قدرت می گیرند و در برابر سختی ها قیام می کنند، به گروه وَ مَن یَتوکَل عَلی الله فَهُوَ حَسبُه  در می آید و  به حصار آرامش می رسد.