آمده حوزه و دنبال یک دختر خوب می‌گشت تا برای برادرزاده‌اش خواستگاری کند. گفتم همه دخترهایی که ما داریم خوب هستند گفت: برادرزاده‌ام یک دختری می‌خواهد که او را به اوج معنویت برساند! گفتم: هرکسی باید خودش تلاش کند تا به اوج معنویت برسد، نقش همسر فقط یاری گری در این مسیر است.

متاسفانه یک نگاه افراطی به نقش همسر در خوشبختی  است و یکی از باورهای غلط این است که افراد معتقدند: «همسرم، باید مرا خوشبخت کند .»در اغلب فیلم‌ها و سریال‌ها جملاتی باا این مضامین مطرح می‌شود که: «آیا او می‌تواند تو را خوشبخت کند،»«این دختر را خوشبخت کن» و … . شاید این باور، اشتباه این دلیل باشد که افراد سعی دارند عوامل ناکامی خود را به دیگران نسبت دهند؛ درحالیکه باید تلاش کنند در قدم اول، خود را مسئول اصلی سعادتشان بدانند. در زندگی خانوادگی قرار نیست کسی مارا خوشبخت کند؛ بلکه خوشبختی‌های افراد در گروی مسئولیت پذیری، تلاش و اتصال او به پروردگار است. این باور را بایستی با دو روش اصلاح کرد:اول دقت در انتخاب همسر.قبل از ازدواج، افراد باید به دنبال همسری باشند که در مسیر خوشبختی شان اختلال ایجاد نکند و مانع و مزاحم رشد آنان نباشد؛ حال اگر فردی سر راه آنان قرار گرفت که علاوه بر اینکه مانع نبود ،کمک کننده نیز بود، بسیار مناسب است.رسول خدا (ص) صبح اولین روزعروسى حضرت علی (ع) و حضرت زهرا (س) وارد حجله شد، از حضرت علی (ع)پرسید: کیف وجدت اهلک؟ فقال: نعم العون على طاعۀاللَّه؛ رسول خدا ازحضرت علی پرسید :همسرت را چگونه یافتى؟ او در جواب عرض کرد :بهترین کمک است بر اطاعت از خدا.بنابراین، خوب است همسر، یاور فرد در بندگی خداوند و مسیر پیشرفت باشد، اما اینکه فرد، پیشرفت خود را به دیگران منوط کند، صحیح نیست. فرد باید قبل از ازدواج، به دنبال همسری باشد که مانع و محدودکننده وی در مسایر پیشرفت نباشد و با این نیت، همسر انتخاب کند. دوم)تعدیل آرمانگرایی.پس از ازدواج و انتخاب همسر، اگر زوجین متوجه شدند همسرشان مشکلاتی دارد و محدودیتی در مسیر پیشرفتشان ایجاد می‌کند، بایستی نگاه آرمانی خود را تعدیل کنند. بنابراین، ذهنیت‌ها باید اصلاح شوند و افراد، محدودیت‌ها را زمینه پیشرفت خود بدانند و مدام به خود یادآوری نمایند که بسیاری از افراد همسر نامهربان و نامناسب داشتند، ولی از این محدودیت، پلی برای پیشرفت خود ساختند.