پیامبر(ص) وارد خانه زهرای مرضیه شد، او را مشغول کار منزل دید، با دستاس گندم و جو آرد می کند. در اثر کار با دستاس دست‌های زهرا(س) پینه بسته و لباسش فرسوده شده است، فرمود: فاطمه جان! تعجلي مرارة الدنيا بحلاوة الآخرة، تلخی سختی های دنیا را با شیرینی آخرت آسان کن.
فاطمه(س) عرض کرد، الحمد الله علی نعمائک، پدر جان شاکرم بر نعمت های پروردگارم.
امروزه دشمن موفقیت های مادی و معنوی زندگی ما را می گیرد و تغییر می دهد و به عنوان نگاه مثبت به سختی ‌ها و مشکلات با نام مهارت ‌و هنر به ما عرضه می‌کند؛ انسان، مغرور از  این فن، اعتماد بنفسی که او را از اعتماد به خدا غافل می کند، با غرور ادعا می کند، این فن را من بلدم.
در حالیکه در پس زمینه این گزاره‌ها، خطر قطع ارتباط معنوی با منشا عالم هستی وجود دارد.
پیامی که از سخن رسول (ص) خدا به دردانه‌اش و پاسخ حضرت فاطمه (س)بدست می آید، این است که زهرای مرضیه در باطن این اندیشه را دارد و بر زبان می آورد. این نگاه مثبت اندیشی به سختی‌های زندگی در سیره زهرا(س) جلوه می‌کند می فرماید: من شاکرم.

پیامبر مهربانی، فردای عروسی زهرای مرضیه(س) به دیدار عروس و داماد آسمانی می رود. نگاه این دو زوج بهشتی را به هستی ارزیابی می کند.
از علی ابن ابی طالب(ع)، می پرسد: علی جان! فاطمه را چگونه یافتی؟
امیرالمؤمنین(ع) عرض کرد، فاطمه، نعم العون علی طاعته الله، بهترین همکار است در اطاعت پروردگار. اولین نتیجه رفتاری این تازه عروس و داماد که بهترین یاور، در طاعت خدا بیابند.
این شاخص‌ها را باید در زندگی کاربردی کنیم.
اشتباه بزرگ ما، به زندگی زهرای مرضیه در قبل از 1400سال پیش نگاه می کنیم.
در حالیکه مهدی آل محمد(عج) برای نجات بشریت، می فرماید: آنچه برای مردم ارمغان می آورم الگویی از مادرم زهرای مرضیه (س) است.
به خود ببالید که در پیشرفته ترین جامعه‌ای که -آرزوی همه ادیان و ملل است-، خواهید دید، زهرا(س) الگو است.