.

معرفى سبك زندگى اسلامى به مردم جامعه‏ آن حضرت با تعاليم مختلفى كه از آموزه ‏ها و تعاليم اصيل اسلامى

و حقوق و وظايف مسلمانان در دين بيان مى‏ نمودند، سبك زندگى اسلامى و دينى را معرفى نمودند.

سبكى از زندگى كه انسان مؤمن با عمل به آن به سعادت دنيوى و اخروى مى‏ رسد و اثرات آن‏ را در زندگى

فردى و اجتماعى خود احساس مى ‏كند.

در اين زمينه حضرت امام رضاعلیه السلام تعاليمى را در خصوص حفظ حقوق برادران دينى و تكريم شخصيت و

مقام آنان سفارش نموده ‏اند.

به‏ عنوان نمونه آن حضرت دراين‏ باره‏‏ می ‏فرمايند: «از حقوقى كه هر مؤمن نسبت به برادر دينى خود دارد

اين است كه از صميم قلب او را دوست بدارد و از نظر مالى به او كمك و مواسات نمايد و اگر كسى به او

ظلم كرد او را يارى كند… شخص با ايمان هرگز به برادر دينى خود ستم نمى ‏كند، او را فريب نمى ‏دهد، به

او خيانت نمى‏ كند، غيبت او را روا نمى‏ دارد، به او دروغ نمى ‏گويد. كسى‏ كه به برادر دينى خود لباسى

هديه دهد خداوند از لباس‏ هاى بهشتى به او خواهد داد و كسى ‏كه براى رضاى خدا به آن‏ها قرض بدهد در

پيشگاه خدا ثواب صدقه خواهد داشت. هركسى اندوه برادر دينى خود را برطرف سازد خداوند غمى از غم‏

هاى آخرتش را خواهد زدود.» (بحارالانوار، ج‏74، ص‏333)

اين حقوق باعث شكل‏ گيرى روابط اجتماعى عميق ‏تر و مؤمنانه ‏تر در جامعه مى‏ شود و جامعه را تعالى مى

‏بخشد.

در خصوص تواضع‏ بى‏ اندازه آن حضرت نيز نقل است كه شخصى به‏ قصد ديدار امام رضاعلیه السلام

مسي طولانى‏ اى را طى كرد.

صبح زود به مقصد رسيد. با خود گفت: به حمام بروم و غبار سفر از تن بشويم و پاك و مطهر به

زيارت امام بروم.

لحظاتى در آن‏جا درنگ كرد. شخصى آن‏جا بود. از او خواست كه در شستن بدن به او كمك كند.

بعضى از مردم كه وارد حمام مى‏ شدند احترام عجيبى به او مى ‏نهادند و اظهار ارادت و ادب مى‏ نمودند.

مرد مسافر اندك‏ اندك امام را شناخت به‏ سرعت كنار كشيد و به ‏شدت شرمنده شد و عذر خواهى كرد.

اما امام رضاعلیه السلام به او دلدارى دادند و همچنان مشغول كار خود شدند و فرمودند:

«شما اين‏همه راه را با پاى پياده براى زيارت ما آمدى من هم اينجا منتظرت بودم!» (در رواق نور، ص‏27)

آن امام بزرگوار با اين شيوه و سلوك اخلاقى و دينى خود، حقيقتاً مصداق عينى توصيفى بودند كه

خود از بركات وجود امام در ميان مردم بيان داشته‏ اند كه مى ‏فرمايند: «امام مهربان دوست، امين و

دل سوز امت است و همانند مادرى است كه عاشقانه به خردسال خود عشق مى‏ورزد.»

(حسينى قزوينى،در حريم طوس، ص‏247)

اين شيوه رفتارى آن امام بزرگوار بود كه باعث شد محبت و عشق مردم به‏ وجود ايشان بيشتر و بيشتر شود.

چنان‏كه نمونه بارز اين ارادت و عشق و علاقه در مسير سفر ايشان در شهر نيشابور تجلّى كرد كه

مورّخان نوشته‏ اند عدّه‏ بى‏ شمارى براى نوشتن حديث از آن حضرت خواستند كه حديثى بفرمايند،

و آن بزرگوار حديث«سلسله الذهب» را كه مضمون آن توحيد يعنى دعوت تمامى انبياء

از آدم تا خاتم است فرمودند، و سپس با عبارت «وأنا من شروطها» آن‏ را ختم به ولايت و امامت كردند.