باید مراقب باشیم تا گرفتار گم‌هدفی نشویم. در گمراهی احتمال هدایت هست.برای همین در نمازهای هفدهگانه از خداوند تقاضا می‌کنیم، که ما از ضالین قرار ندهد.

شخص گمراه مغرور نیست؛ چون اعمال نیک ندارد. از واجبات بدور افتاده است.غرق در شهوات است.

اما گم‌هدف که همان غوایه است. به واجبات عمل می‌کند، تا جاییکه در مستحبات جز السابقون است. مغرور به اعمالش، خود را در عرش می‌بیند.

بنابراین هدایت شدن شخص گم‌هدف غیر ممکن است.

با چند تا مصداق می‌توانیم متوجه شویم . وقتی فضیل عیاض که دزد خطرناکی بود؛ نیمه شب بالای دیوار خانه‌ای شنید که قاری:أَ لَمْ یَأْنِ لِلَّذینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذکْرِ اللّهِ را تلاوت می‌کند.تلنگری عمیق قلبش را لرزاند، که من چرا نباید با ذکر خداوند دلم خاشع شود.از دیوار پرید پایین، رفت تا توحید را در وجودش لبریز کرد.

این گمراه بود، که توانست نجات یابد. اینگونه مصادیق در گذشته و زمان حال زیاد داریم. مثل شهید ضرغام.

اما با تاسف گم‌هدفان چه در گذشته و چه حال هیچگاه راه را نیافتند. چه آنهایی که تمام سال را روزه بودند و حافظ قرآن و شب‌ها را تا صبح عبادت می‌کردند. مثل خوارج،  که امیرالمومنین در جنگ نهروان برای کشتن آنها اشک می‌ریخت.

گذشته از برصیصاها و بلعم باعورها در زمان خودمان علمایی را دیدیم که برای قتل امام خمینی با دشمنان در نقشه بودند. و از آن نزدیکتر آن شخص که به قائم مقامی رهبری انتخاب شده بود. هرچه حضرت امام او را نصیحت کرد، براه نیامد.

باید به خدا پناه برد از گم‌هدفی، که انسان را به تخیلاات می‌برد که در حال ثواب است.

در اطرافمان زیاد کسانی هستند که در مسند امامت جمعه یا مدیریت حوزه و یا اشتغالات دیگری هستند که هدفشان را گم کرده‌اند.در همین اغتشاشات عده ای از همین گم‌هدفان، خود را آماده می‌کردند؛ تا در نظام جدید تطبیق دهند.

آنوقت پسر بچه 15 ساله در مدرسه به همکلاسیش که می‌پرسد اگر نظام عوض شد، به مدرسه می‌آیی؟ چون می‌دانست که او اهل نماز خواندن هست. پسربچه به او پاسخ می‌دهد که اولا نظام عوض نمی‌شود؛ دوما اگر عوض شد دوباره انقلاب می‌کنیم.