همیشه وقتی متوجه می‌شیم که خیلی دیر شده است!

وقتی از صله رحم گفته می‌شه، با هزارتا اما و اگر خودمون رو توجیه می‌کردیم که بابا اصلا طرف تو باغ نیست و نمی‌تونیم باهاشون رفت و آمد داشته باشیم. اما هیچ وقت فکر نکردیم که وقتی می‌ریم خونشون، حرفامون از چه جنسیه؟ سرزنشه، پز میدیم، مسخره می‌کنیم، از افاده‌های طبق طبق‌مون می‌گیم، هوش بچه‌مون و به رخشون می‌کشیم، به زخمشون نمک می‌زنیم، سینه‌ریز و طللاهامون رو به تماشا می‌ذاریم، خلاصه یک کلام جگرشون خون می‌کنیم!

از طرفی از خوشی ها و زندگی خوبشون رنج می‌بریم و از حسادت بیمار می‌شیم، چرا هیچ غصه‌ای تو زندگیش نداره!

بچه‌هاش همه باهوشند، توی کنکور رتبه اول داره! چرا دامادش خوبه! چرا چراهایی که ماتحمل دیدنش رو نداریم!

این رفتن‌ها علاوه بر اینکه، آثار صله‌رحم رو نداره؛ تازه باعث کوتاهی عمر می‌شه !!

خب کرونا برای این کارماهم نقشه داد، گفت: تو که حاضر نیستی با قوم و خویشت وصل باشی، دوست نداری رفت و آمد کنی، باهاشون حال نمی‌کنی!

دیگه حق نداری با اونای که دوستشون هم داری رفت و آمد کنی! یعنی همون فرمول قیامت، یوم یفر المرء من اخیه و صاحبه وبنیه می‌شی، دیگه تو عروسی و شادی‌ها هم جرات نداری شرکت کنی.همون جاییکه دوست داشتی خودت رو در معرض دید مهمونا بذاری و پز بدی! لباسهای مد روزت هم از مد میفته و کسی نیست تماشا کنه!

وقتی مشکل و نداری فامیلت رو فراموش کردی حالا بایدبنیادی و مبنایی کار کنی!

تنبیه می‌شیم؛ باید کفاره بدی، حالا باید کمک مومنانه انجام بدی به کسانی که اصلا نمی‌شناسیشون!