جزء دوم :كُتِبَ عَلَیْكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِن تَرَكَ خَیْراً الْوَصِیَّةُ لِلْوَالِدَیْنِ وَالاَقْرَبِینَ بِالْمَعْرُوفِ حَقّاً عَلَی الْمُتَّقِینَ (180) دستور داده شد که چون مرگ یکی از شما فرا رسد اگر دارای متاع دنیاست وصیت کند برای پدر و مادر و خویشان به چیزی شایسته عدل و به قدر متعارف. این کار سزاوار مقام پرهیزکاران است. لحظات مرگ و هنگامی که خویشاوندان و نزدیکان اطراف او هستند بهترین فرصت برای سفارش به نیکی هاست چون افراد از جهت روحی متاثرند آمادگی روانی بیشتری برای حرف شنوی دارند.