رحلت پیامبر اكرم؛ وفات یا شهادت؟!
آنچه كه در خصوص رحلت پیامبر اسلام(ص) قابل تامل است این است كه آن حضرت با توجه به روایات اسلامى و شواهد تاریخى به مرگ طبیعى از دنیا نرفتند، بلكه توسط منافقان و دشمنان دیرین آن حضرت شهید شدند. دلایل بسیارى وجود دارد كه رحلت پیامبر اكرم(ص) ناشى از خوراندن سم به آن حضرت بوده است. این دلایل و روایات، از تواتر معنوى برخوردارند و از مجموع آن‏ها مى ‏توان رحلت پیامبر اكرم از طریق شهادت را ثابت نمود. ازجمله امام صادق(ع) مى‏

ادامه مطلب :

فرمایند: «چون پیامبر اسلام(ص)، ذراع (یا سر دست) گوسفند، را دوست مى‏ داشتند، یك زن یهودى با اطلاع از این موضوع ایشان را با این بخش از گوسفند مسموم نمودند.» در جاى دیگرى آن حضرت فرمودند: «پیامبراكرم(ص) در جریان جنگ خیبر مسموم شده و هنگام رحلتشان بیان فرمودند كه لقمه‏ اى كه آن روز در خیبر تناول نمودم، اكنون اعضاى بدنم را نابود نموده است و هیچ پیامبر و جانشین پیامبرى نیست، مگر این‏كه با شهادت از دنیا مى‏ رود.» در این روایت، علاوه بر تصریح به مسموم شدن رسول خدا(ص) و شهادت ایشان به این دلیل، به اصلى كلى نیز اشاره مى ‏شود كه مرگ تمام پیامبران و اوصیا با شهادت بوده و هیچ‏كدام، با مرگ طبیعى از دنیا نمى‏ روند. روایات دیگرى از ائمه بزرگوار همچون امام حسن(ع) و امام رضا(ع) نیز به این مضمون نقل شده كه این اصل كلى را تقویت مى‏نماید. pan style="font-size: 12pt; font-family: IRANSans, arial, helvetica, sans-serif;">• رسول گرامى اسلام(ص) با نزدیك شدن روزهاى پایانى عمر مبارك خویش در فرصت ‏ها و مناسبت‏ هاى مختلف، مسلمانان را از این واقعه مطلع ساختند. در حجه الوداع بود كه آن حضرت در هنگام بازگشت در اجتماع بزرگ حاجیان از نزدیك بودن ارتحال خود خبر دادند و فرمودند: «خداوند لطیف و آگاه به من خبر داده است: و این‏كه نزدیك است فرا خوانده شوم و من دعوت خداى را اجابت نمایم.»
• در روزهاى آخر، آن حضرت احوالات خاصى داشت، چنان‏كه‏ ام سلمة در این ‏رابطه نقل مى‏ كندكه: «رسول خدا(ص) در این اواخر، نمى ‏نشست و بر نمى ‏خاست و رفت و آمد نمى‏ كرد، مگر این‏كه مى‏ فرمود: سبحان الله و بحمده استغفر الله و اتوب الیه، پس از آن سوره نصر را قرائت مى‏كرد.»
• بشریت با رحلت آن حضرت، از نعمتى محروم شد كه با مرگ هیچ‏كس دیگرى از آن محروم نمى ‏شد و آن، نعمت نبوت و رسالت و وحى الهى و آسمانى است؛ نعمتى كه مسلمانان آن‏را قدر ندانستند و به اوامر و وصایایش و مهم‏ترین آن یعنى تبعیت از ولایت على(ع) گوش ندادند و گمراه شدند و تفرقه و اختلاف در میان امت به ‏وجود آمد.