با فرا رسیدن روز عرفه با زمزمه کردن مناجات حسین علیه السلامبا خدای خویش در این روز، نم نمک خود را آماده سفره ی پر برکت محرم می کنیم، محرمی که ماه جمع آوری توشه است برای آغازیست برای حسینی شدن…

محرم که می توان آن را اینطور معنی کرد: عشق ، ایمان ، ایثار ، مظلومیت ، معصومیت ، وفا ، غیرت ، شهادت و…

محرم یعنی داغ عزیزانی که بعداز گذشت صدها سال هنوز در دل عاشقانش تازه است وتا ابد نیز تازه خواهد ماند…

ولی چند سالی می شود که داغ دیگری علاوه بر داغ شهادت حسین علیه السلامو72 عزیزش بر دل ها نقش بسته است وآن داغ بی احترامی به عزای حسینی است…

پوشش ناهنجار برخی دختران و زنان از یک سو، انتخاب شعرها و سبک های زننده برخی مداحان از سوی دیگر…

محرمی که سالیان نچندان دور بسیار باصفا وبی ریاتر از این روزها بود…

این روزها عزای حسینی هم شده محل پز دادن برخی بی خردان که عشقشان به علم های چندین شاخه ، زنجیرهای چند کیلویی، صف های چندین متری زنجیرزنان ، باندهای چندمیلیونی هیئت، طبل هایی باقطرهای چندمتری و… شده است.

حال باید این سوال را پرسید که حسین علیه السلام و72تن از عزیزانش قیامشان برای چه بود؟

آیا غیر از زنده نگهداشتن اسلام بود؟ حال چند درصد مراسم های عزاداری ما مطابق با گفته های اسلام است؟

حسین علیه السلام درمقابل کفر و جهالت وظلم ایستاد که ما در روز عزای آن عزیز به بهانه ی دیدن هیئت عزاداری ناموس خود را در خیل نامحرمان به نمایش بگذاریم؟ یا حسین شهید شد که به ما درس وفا وغیرت و… دهد؟

حسین علیه السلام تمام هستی خود را در طلب اخلاص در راه خدا انفاق نکرد که ما در محرم و درعزای حسین با سینه زنی و زنجیر زنی خود را کبود کنیم، بلکه حسین علیه السلام با این انفاق خود خواست که ما را بیدار کند ولی صد افسوس که هنوز در خواب ناز هستیم…

با اجازه از سایت افلاکیان موضوع: دل نوشته های سیدحسن