مظلومیت هم حدی داره
معمولا وقتی بزرگی از دنیا می‌رود، در سالروز درگذشتش، نوار سیاهی به کنار صفحه نمایش تلوزیون اضافه می‌شود یا در برخی موارد آرم شبکه به رنگ مشکی در میاد یا آهنگهای شاد استفاده نمی‌کنند.
اما یک نفر هست؛ باینکه حاصل عمر امام خمینی قدس سره بود. ولی هیچ شبکه‌ی تلویزیونی آرمش را آن روز سیاه نمی‌کند. با اینکه تنها غیر معصومیه که امام در عزایش گریه کرد؛ لکن هیچ آهنگ غمی از رسانه‌ها پخش نشد. حتی هیچ روزنامه‌ای نوار سیاه رنگ به گوشه یکی از صفحاتش حتی اضافه نکرد.
تا اینجای قضیه که خیلی خوبه اگر به همین اندازه باشه. کاش در همین حد بود. خیلی‌ها تو این روز خوشحال هم هستند. (پناه بر خدا) حتما می‌پرسید چه کسانی؟ معلمها. آره چون روز آنهاست و ازگرفتن هدیه خوشحال می‌شوند. این را می‌شود از برق شادی درون چشمهاشان دید. یا از سکوتی که می‌کنند. و موقع تشویقشون اصلا به دانش‌آموزاشون یادآور نمی‌شوند که به جای تشویق آنها باید معلمی را تشویق کرد که به خاطر علم‌اموزیش، خونش را به ناحق ریختند.
حیف و صد حیف، در این بین دانش‌اموزان هم خوشحال هستند. هر کدام یک هدیه گرفتند. مستضعفهاشون به دسته گل اکتفا کردند. اما سراغ دارم هدیه‌هایی که یک دست بشقاب آرکوپال و یک پلاک طلا. سراغ دارم معلمی را که گفته بود شما چرا گل آوردید؟!.
گروه نمایش مدرسه هم در پی تدارک اجرای یک نمایش طنز برای شاد کردن معلمین و دانش‌اموزان در این روز هستند. بابا! سراغ دارم مدرسه‌ای را که برای روز معلم، دانش‌اموز آمد جلو و با تعریف کردن لطیفه‌ای (جک) که در آن لطیفه لباس مقدس روحانی به تمسخر گرفته شده بود. روز معلمی که جنش گرفتی بابت ریخته شدن خون یک روحانی بوده. و بدتر از همه سکوت سنگین آن معلمی که وقتی این را می‌شنود هیچ نمی‌گوید و می‌خندند.
بله برادر من، خواهر من، استاد من، معلم من، اگر روز معلمی هست به خاطر زحمات او بود. او که مطهر بود و مطهر رفت. از کجای مظلومیت بگم شاید به همین خاطر بود که امام خمینی قدس سره الشریف فقط در عزای او گریه کرد. امام خمینی قدس سره در عزای هیچیک از آشناهاش حتی پسرش حاج آقا مصطفی گریه نکرد. اما روز شهادت معلم شهید علامه مرتضی مطهری گریه کرد.

همه مدارس و معلم‌ها و دانشگاه ها و اساتید اینگونه نیستند. اما با اطمینان می‌گویم که وضعیت غالب اینچنین است.

برای شادی روحش فاتحة مع الصلوات
#روز_معلم
#مرتضی_مطهری
#مظلومیت