سال اول که طلبه شدم هدف داشتن یا هدفدار  بودن برایم بی معنا بود ویا خیلی اهمیتی نداشت  با اینکه قدم در عرصه مبارکی گذاشته بودم اما چون صرف برخی انگیزه های پوچ  واهی آمده بودم نه تنها متوجه قداست مکان نشدم  بلکه از قداست زمان جوانی نیز غافل مانده و تمام عمر را به سر سپردگی  گذراندم 

…وچون روزی چهار ساعت در کلاس پای  درس اساتید می نشستیم خود را علامه دهر نامیده وعوام الناس را  جامانده از قافله علماء خطاب می نمودیم

…و دیگر اینکه چون پوشش نسبتاکاملی (به اختیار نشد اجبار) داشتیم   خود را مصداق “لهم جنات تجری من تحت الانهارخالدین فیها"یافته بودیم غافل از غفلت ….

ناگهان در چشم به هم زدنی زمان سپری شد ورسیدیم به سال آخر طلبگی وما تازه داشتیم هوشیار می شدیم یا بهتر بگوییم سرمان تازه به لحد خورده بود که دیدیم وقت آن رسیده که  غزل الوداع را خواندنی هستیم … (طلبه پایه پنج ….)

                                                                                                       تا بعد….

آنکس که خوب بفهمد به اعماق دانش آگاهی  پیدا می کند(حکمت۲۷)