خلاصه ما بدون بیهوشی جراحی شدیم و حسرت یه آخ گفتن را به دل دکتر بیهوشی گذاشتیم!

فهمیدم وقتی انسان به هدف مقدسی اعتقاد داشته باشد، خداوند تحملش را هم می دهد.

درحالیکه درد بقدری شدت داشت که احساس می کردم در حال کندن قلبم است.

با این جراحی بدون بیهوشی بیاد داستانهایی از بزرگان عارف افتادم که در هنگام جراحی به علت خطری که

به جهت سن بالایی که داشتند، به دکترشان می گفتند شما جراحی کن من چشمم را بدون حرکت نگه می

دارم؛

موقع رفتن روی برانکار خانم دکتر خودش کمکم کرد و با دست روی کتفم زد گفت این خودش یک مرد هست، با

اینکه مذهبش هندو بود ولی از مقاومت من در برابر نامحرم و تحملم خیلی سپاسگذار بود.

موقع عمل به من گفت چون مدت طولانی برای عمل منظر شده ای دیگر بچه دار نخواهی شد، واتفاقا بعدا باز

هم بچه دار شدم!

نتیجه اینکه آن وضع پزشکی ما در سال 63 بود وما پزشک زن نداشتیم باید از هند  و جاهای دیگر قرض می

کردیم آنهم به تعداد انگشتان دست!

 یک خانم دکتر مجبور بود در یک شیفت کاری 30 نفر بیمار را جراحی کند!

الحمد الله به حرمت خون شهدا  توانستیم آنقدر پزشک زن و جراح خانم پرورش دهیم که

اکنون؛ می توانیم صادر کنیم،