بسم الله الرحمن الرحیم

اینک زمین در سفر آسمانی خویش به عصر تاسوعا رسیده است و خورشید از امام اذن گرفته که غروب کند. دیگر تا آن نبأ عظیم، اندک فاصله ای بیش نمانده است و زمین و آسمان در انتظارند. فرات تشنه است و بیابان از فرات تشنه تر و امام از هر دو تشنه تر. فرات تشنۀ مشک های اهل حرم است و بیابان تشنه خون امام و امام از هر دو تشنه تر است؛ اما نه آن تشنگی که با آب سیراب شود…او سرچشمه تشنگی است، و می­دانی، رازها را همه، در خزانۀ مکتومی نهاده اند که جز با مفتاح تشنگی گشوده نمی­شود. امام سرچشمۀ راز است. و بیابان طف، عرصه ای که مکنونات حجابِ تکوین را بی­پرده می­نمایاند. مگر نه اینکه اینجا را عالم شهادت می­نامند؟ و مگر از این فاش تر هم می­توان گفت؟

ادامه »