وجه تسمیه کریمه اهل بیت

حضرت معصومه امروزه به کریمه اهل بیت علیهالسلام شهرت دارد. گفته شده است این نامگذاری مستند به خوابی است که سید محمود مرعشی نجفی، پدر آیه الله مرعشی نجفی دیده و در آن یکی از ائمه علیهم السلام حضرت معصومه را «کریمه اهل بیت» خوانده و مرعشی را به زیارت قبر ایشان سفارش فرموده است.

ادامه مطلب :

در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است:
« بانویی از نسل من به نام «فاطمه» دختر «موسی» در آنجا (قم) رحلت می کند که همه شیعیان ما با شفاعت او وارد بهشت می شوند.جالب توجه این است که راوی حدیث گوید: در زمانی که امام صادق علیه السلام این سخن را فرمود، امام موسی کاظم علیه السلام هنوز در شکم مادرش قرار نگرفته بود و مادرش به او حامله نگشته بود».*

گلی از گلدسته باغ نبی اکرم صلی الله علیه و آله در خطّه قم در میان عاشقان سردوانیده . او دخت باب الحوائج ، اخت علی بن موسی الرضا علیه السلام است که عاشقان اهل بیت پروانه وار گرد شمع وجودی او طواف می کنند. او عمه ی جواد الائمه است که در مورد ایشان فرموده: « هر کس قبر عمه ام را در قم زیارت کند بهشت از آن اوست.»
ای فاطمه الکبری ، تو شفیعه روز جزایی ، کریمه اهل بیتی ، مقام تو آن قدر رفیع است که در کودکی توانستی مسائل شیعیان را پاسخ گویی و از طرف پدرت یاقوت« فدا ها ابوها» را هدیه گرفتی.
وقتی جگر گوشه ات علی بن موسی الرضا را با حیله و تزویر به خراسان بردند نم نم باران چشمانت را بدرقه راه او کردی و همیشه منتظر خبری از سوی او بودی تا ندایش را لبیک گویی . با این که زن هستی اما مردان قوی در برابر شجاعت تو رنگ می بازند. عصمت و شجاعت تو همیشه بر سر زبان هاست که چگونه از مدینه الرسول برای دیدار ضامن آهو به سوی خراسان قدم برداشتی اما افسوس که او را زیارت نکرده به سوی لقای محبوب شتافتی و با کاروان سرای دنیا وداع گفتی.
مکنون شدن مرواریدی مثل تو در صدف قم موجب بارش پی در پی افراد فاضل و بزرگوارانی در آن جا شد که توانستند با قلب عالم امکان ارتباط یابند حرم تو و مسجد جمکران قلب ایران زمین است که تجلی گاه آخرین نور خدا بر روی کره  خاکی است .
                                                                    

                                                                           نویسنده: لیلا همتی طلبه مدرسه علمیه فاطمیه جلفا

———————————————————

*کرامات معصومیه، علی اکبر مهدی پور، ص6

                                             *****************************