فرزندی که از همان ابتدای کودکی، هنوز دست چپ و راست خود را نمی شناسد؛ به جای اینکه با قصه های گنجشگ کوچولو و بزبزقندی آشنا می شود؛ ناخواسته با گوشی موبایل مامان و بابا انس می گیرد.بنابراین هرگز از قصه هایی که می تواند شخصیت کودک  را رشد دهد لذت نمی برد.
خصوصا که بازی های هالیوودی هم داشته باشد.
تربیت امروزی ما برای کودکان یا تلوزیون است یا گوشی موبایل، یعنی فضای مجازی .
بعد از مدتی کودک را به مهد کودک می سپاریم، آنجا هم که از تشعشعات سند 2030 بهرمند می گردد.
وقتی به مدرسه رفت یک نفس راحتی می کشیم که تربیت را به معلمان مدرسه واگذار کرده ایم.
حالا که فرزندمان به سن بلوغ رسیده است و رفتارش اصلا شبیه پدر و مادرش نیست، فریاد وانفسا سر می دهیم، که وای براین مسؤلین؛ ببینید فرزندم را به چه روزی انداخته اند.

وقتی خودت برای تربیت فرزندت وقت نگذاشتی از مسئولین چه توقعی داری؟هرچند مسئولین هم در جامعه سازی و پاکی فرهنگ بسیار  موثر هستند.
باید گفت: مادر عزیز، گِل خام کودک دست خودت بود. البته برای راحتی خودت، برای اینکه زحمت نکشی یک قصه را ده بار بیست بار تکرار کنی؛ دلبندت را با گوشی موبایل به کوچه های پر پیچ وخم فضای مجازی هدایت کردی.
کودکان قصه را بسیار دوست دارند، مادر زرنگ می تواند خواسته های خود را در قصه  بگنجاند و به کودک القا کند که باید چگونه رفتاری داشته باشد.
مثلا برای تحریک غذا خوردن، داستان گنجشک کوچولویی که غذا نخورد و مریض شد، و نتوانست با دوستانش بازی کند. این قصه ها سبب رشد فکری کودک می شود و کودک خودش تصویر سازی می کند. اما وقتی از تلویزیون یا گوشی بازی را تماشا می کند دیگر قدرت تصویر سازی او فعال نمی شود.
اینگونه ذهن کودکان به رکود کشیده می شود. کاش فقط رکود فکری بود؛ آسیب های جسمی روانی و انحرافی مهمترین بخش تربیت فضای مجازی است.