جابربن عبدالله می‌گوید: «خَطَ رَسولُ الله صلی الله علیه و آله خَطًّا بِیدهِ ثُمَّ قالَ هذا سَبیلُ الله مُستَقیماً ثُمَّ خَطَّ خُطُوطًاعَن یَمین ذلِكَ الخُطُوط عَن شِمالِهِ ثُمَّ قالَ وَ هذهِ الُّسُبُل لَیسَ مِنها سَبیلاً اِلَّاعَلیهِ شَیطان یَدعُوا الیه ثُم قَرأ وَأَنَّ هذا صِراطِی مُسْتَقِیماً فَاتَّبِعُوهُ وَلاتَتَّبِعُوا السُّبُلَ فَتَفَرَّق َبِكُمْ عَنْ سَبِیلِهِ؛ برروی زمین خطی کشید و فرمود این راه خداست. سپس خط هایی در اطراف آن کشید و فرمود: این‌ها همراه هایی است که بر سر هر یک شیطانی قرار دارد که به آن دعوت می‌کند. سپس دست خود را برخط میانی گذ اشت و این آیه را تلاوت کرد :

« وَ أَنَّ هذا صِراطِي مُسْتَقِيماً فَاتَّبِعُوهُ وَ لا تَتَّبِعُوا السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَنْ سَبِيلِهِ »این راه مستقیم من است. از آن پیروی کنید و از راه‌های پراکنده و انحرافی پیروی نکنید که شما را از راه حق دور می‌سازد و این چیزی است که خداوند شما را به آن سفارش مى کند شاید پرهیزکاری پیشه کنید.

1سیوطى جلال الدین‏،الدرالمنثور فى تفسیرالمأثور ، ج،3 ص.56
2انعام 153