زنگ زدم تا احوالپرسی و عید دیدنی کرونایی کرده‌باشم. از احوال خانم و بچه‌هاش پرسیدم؛ گفت: یکماه میشه که من و دوتا بچه هارو گذاشته رفته و جای دیگه زندگی می‌کنه!

تعجب کردم! چرا مگر کرونا داری؟ گفت: نه بابا! از بس ترسیده بود، وقتی از بیرون و خرید می‌آمدم، سرتاپای من و با الکل و وایتکس می‌شست. نزدیک بود با وایتکس وضو بگیره! آخرش هم گذاشت رفت! وایتکس هم کار دستش داد. سرفه‌های خونی می‌کنه و دکتر بهش گفته دستی دستی خودت را آماده میزبانی کرونا کرده‌ای! «یعنی از هول حلیم افتاد توی دیگ».

به آیه قرآن باورم بیشتر شد، بترس از روزی که زن از شوهرش می‌گریزد، هنوز آن روز نرسیده از هم می‌گریزیم و این گریختن را هم قانونی و شرعی می‌دانیم؛ وای برآن روز که دیگر از شدت گرفتاری خواهیم گریخت، و آن روز خیلی دیر نیست!

فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ «33» يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ «34» وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ «35» وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ «36» لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ «37»

پس زمانى كه آن صداى هولناك در آيد. روزى كه انسان از برادرش بگريزد و از مادر و پدرش و همسر و فرزندانش. در آن روز براى هر يك از آنان كار و گرفتارى است كه او را (از پرداختن به كار ديگران) بازدارد. «عبس»

شوهرداری به سبک کرونا!!