بسم الله الرحمن الرحیم

این روزها بحث سازش و کنار آمدن با دشمنان نظام از سوی برخی کاندیداها و عامه مردم به گوش می رسد.

باید از چنین کسانی پرسید که اساسا سازش چه معنایی دارد؟ مگر غیراز این است که سازش درجایی مطرح می­شود که دو طرف دعوا حقوقی نسبت به هم داشته باشند که این حقوق در جاهایی با حق طرف مقابل تداخل داشته باشد لذا طرفین برای حل مسئله از بخشی از حقوق خود بگذرند و یا به اصطلاح سازش کنند که البته سازش بدین معنا امری معقول و متعارف است.

اما اگر کسی نسبت به طرف مقابلش هیچ حقی نداشته باشد، ولی خواهان حق و حقوقی برای خود باشد، یا اگر برای به رسمیت شناختن حقوق مسلم طرف مقابل، خواهان حقوق غیر مشروعی برای خود باشد، مطرح شدن بحث سازش معنایی ندارد چرا که کوتاه آمدن در مقابل چنین فردی باج دادن است نه سازش کردن و چنین باج دادن­هایی در ذهن عامه مردم ایران یادوآور باج دادن­های عصر قاجار است.

داستان امروز ایران و دشمنانش چنین است!

کسانی که در طول 34 سال بعد از انقلاب با تحریم و ترفندهای مختلف دیگر، به حقوق مردم ایران تجاوز کرده و دشمنی خود را ثابت کرده اند، چه حقی در این مملکت دارند که برخی داخلی ها دم از سازش با آن­ها می­زنند؟ نام واقعی کوتاه آمدن در بحث پرونده ی هسته ای ایران - که حق مسلم ملت مسلمان ایران است- باج دادن به دشمنان این مرز و بوم است نه سازش.

این که برخی از کاندیداها وعده می­دهند مشکل پرونده­ی هسته­ای ایران را به سرعت حل و فصل می کنند یا دشمن را خوب نشناخته­اند و یا اهل باج دادن هستند و یا این که مردم را فریب می­دهند و هر کدام از این­ها به تنهایی برای کنار گذاشتن چنین کاندیدایی کافی است.

رامیان