#بقیه_جلسه_بی‌بی‌طوبی

?????

افراد برای اینکه به موفقیت برسند باید بیشترین زحمت را در دنیای واقعی تحمل کنند و در یک مدت طولانی به موفقیت برسند.
بچه‌ می‌تواند این بازی‌ها را انجام دهد. ولی باید کنترل شده باشد. به تناسب سن او میزان زمانش مناسب باشد.

مثال دیگر این است که اگر فردی بخواهد مدرک علمی سطح بالایی دریافت کند؛ باید سال‌ها تلاش کند و زحمت بکشد.
یک نوجوان می‌اندیشد مانند دنیای مجازی بسیار راحت می‌تواند این موفقیت‌ها را در خود ایجاد کند؛ چرا که در بازی رایانه‌ای موفق بوده.
مثلاً مراحل مختلف بازی #کلش_آف_کلنز را جلو رفته‌. یا در انواع و اقسام بازی‌ها آدم کشته و جایزه گرفته. یا در بازی دنیایی از دلار به حسابش واریز شده.
نوجوان فکر می‌کند؛ زندگی هم همان است که در دنیای مجازی بوده. چرا که بخشی از رشد ذهنی‌ش در آن دنیا شکل گرفته.
آنها در دنیای مجازی غرق می‌شوند و هیجان های کاذب دریافت می‌کنند. اما در دنیای واقعی کدام کودک است که به سمتش مسلسل گرفته شود و فقط یک دکمه را فشار دهد و نجات یابد؟
قطعاً در دنیای واقعی اگر فردی بر سر بچه فریاد بزند بچه شروع به گریه و فرار می‌کند. یعنی واکنش‌ها مناسب با آن محرک هستند. اما در بازی رایانه‌ای در مقابل هیجان های ایجاد شده تنها بخشی از بدن فرد در مقابل محرک‌ها پیام عصبی دریافت می‌کند. واکنش‌ها فقط فعال شدن ماهیچه های انگشتان و فشار دادن دکمه‌ها هستند.
با اینکه تمام اعصاب و بدنشان تحریک شده و هیجان زیادی دریافت کرده اما پاسخ‌دهی شان به محرک؛ فقط یک درهزار است. این شرایط باعث ایجاد یک استرس دائمی در بچه‌ می‌شود.

اما حالا یک سوال دیگر پیش می‌آید. اینکه چرا بچه‌ها بعد از بازی تمایل دارند با فرد دیگری دعوا کنند؟
جوابش این است که ماهیچه‌ها خسته‌اند و فشار عصبی در آنها جمع شده و می‌خواهند این فشار را برون‌ریزی کنند. از این رو کودک تلاش می‌کند با دعوا خودش را تخلیه کند.
علاوه بر این فرزندان عادت می‌کنند به نسبت محرک‌های شدید کمترین پاسخ را بدهند. بنابراین زمانی که به فرزند گفته می‌شود نان بخر؛ این حرف یک دستور است اما چه زمانی به آن پاسخ می‌دهد؟ قطعا همان لحظه انجام نمی‌دهد. صبر می‌کند طرف مقابل عصبانی شود آن وقت تقاضا را می‌پذیرد و نان می‌خرد.
این کودک که باید چند سال دیگر به دستورات خداوند واکنش نشان دهد با این نوع تربیت مجازی چه خواهد کرد؟

 ادامه دارد…

????

? @bibituba ?

زندگی ما بچه های دهه 40 و پنجاه با مقایسه این دوره مثل اصحاب کهف شده اند، چون‌ آن زمان توی خانه می‌نشستیم و با بیرون از خانه ارتباط چندانی نداشتیم .                                                     

خصوصا خانواده‌های مذهبی که تلویزیون و رادیو را حرام می‌دانستند.اما امروزه در خانه نشسته‌ایم و از تمام اتفاقات آن طرف دنیا باخبر می‌شویم.

در واقع یک روزی دشمن پشت مرزهای ما بود ولی اکنون دشمن درون خانه ماست.چون افراد با رسانه‌ها با دنیا ارتباط دارند.و در کنترل رسانه هستند.بنابراین باید هرکسی با کارکرد رسانه و اثرات آن آشنا باشد.باید برای رسانه‌ای چون گوشی تلفن برنامه ریزی کنیم، چه برسد به کسانی که از ماهواره استفاده می کنند وحتی کسانی که تلویزیون شان شبانه روزی در حال پخش است..روزگاری تلویزیون برای مدت محدودی استفاده می‌شد ولی اکنون شبانه روزی شده است.ما غافل هستیم قرآن در باره رسانه می‌فرماید : سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ182 اعراف بزودی از جایی که نمی‌دانند تدریجا به هلاکت می‌رسند. ما تدریجا تحت تاثیر رسانه گرفتار تغییر سبک زندگی غربی می‌شویم و شاید فرزندانمان  زودتر از ما در این باتلاق فرو بروند.بر همین مبنا باید سواد رسانه‌ای داشت؛ یعنی که بدانیم مطلبی که از رسانه‌منتشر می‌شود دقیقا کجایش گمراهی قرار گرفته است. ولی متاسفانه اکثریت جامعه ما از این سواد بی بهره است.دشمن در گوشی‌های ما تیر‌ها و بمب‌هایش را شلیک می‌کند، دفاع فرهنگی ما کجای این گوشی ها است!؟ زمان جنگ وقتی دشمن به شهرها و خانه‌ها حمله می‌کرد با آژیر خطر به پناهگاه می‌رفتیم؛ اکنون آژیر خطر خاموش است و دشمن آزادانه و با سلاح مجهز وارد شده و ماهم خلع سلاح شده‌ایم کاملا در اختیار آنها هستیم.