خداحافظ آسمانِ رجب…
آنقدر بی صدا باریدی و تطهیرمان کردی؛
که خودمان هم ، سابقه‌ی خرابمان، فراموشمان شد!

آنقدر دامنت را برای پروازمان باز کردی؛
که زخمی بالانی چو مانیز، جرات بال زدن یافتیم!

دیگر سفره ات آهسته آهسته جمع می شود…
و ما دوباره دلمان برای نوای “یامن ارجوا”
برای “سبحان الله و اتوب الیه”
و برای عاشقانه ترین ترانه ی"لااله الا الله”
تنگ می شود!

آمدی، تطهیرمان کردی، تا در نیمه ی شعبان، برای
زیباترین جشنِ زمین، اماده شویم…
آمدی تطیرمان کردی، تا زیر سایه ی تنها باقیمانده ی خدا، آشتی کنانی راه بیندازیم و در ضیافت رمضان، غریبگی نکنیم!

دست مریزاد بر آسمان تو…
که ندیده خرید،
و چشم بسته بارید…

خداحافظ آسمانِ رجب…
برای دیدن دوباره ات، باز منتظر می مانیم!
اگرعمری برایمان باقی بماند?????

بخشایش

ماه شعبان؛ ماهى كه بهشت بر بندگانش واجب مى‏‌شود. ماه شعبان از چند منظر از اهمیت بسزایى برخوردار است؛

اولاً؛ شخصیت‌‏هاى بزرگ و ارزشمندى از ستارگان آسمان ولایت و امامت در ماه شعبان دیده به جهان گشودند. ولادت با سعادت حضرت اباعبداللّه الحسین(ع) در روز سوم ماه شعبان اتفاق افتاده، ولادت با سعادت حضرت ابوالفضل العباس(ع) در روز چهارم این ماه، ولادت حضرت امام سجاد(ع) در روز پنجم شعبان و ولادت پر بركت قطب عالم امكان حضرت ولى اللّه الأعظم مهدى موعود(عج) در پانزدهم ماه شعبان اتفاق افتاده است.

ثانثاً؛ ماه شعبان منسوب به پیامبر اكرم(ص) است.

ثالثا؛ ماه شعبان مقدمه ورود به ماه پر فیض رمضان است.
 مولاى متقیان امام على(ع) درباره این ماه پر فضیلت مى‌‏فرمایند: «از آن روز كه پیام پیامبر(ص) را درباره شعبان شنیده‏‌ام هرگز روزه آن ماه را از دست نداده‌‏ام و اگر خدا بخواهد هرگز نیز آن‏را از دست نخواهم داد.»