مقابله با توطئه ترور شخصیت على(ع) و دفاع از ولایت‏
حضرت زهرا(س) بهترین راه برای مبارزه با برنامه تخطئه و فریب دشمن را آگاهی رساندن و بصیرت افزایی درباره تبیین شخصیت ولی زمان و ویژگی‌های متمایزکننده او قرار داده بود. به همین دلیل در مواقع مختلف از مجاهدت‌‏هاى حضرت على(ع) در لحظه‌‏هاى سرنوشت‌‏ساز جنگ‏‌هاى صدر اسلام سخن می گفت و رشادت‏‌ها و جانبازى‌‏ها و دلاورى‏‌هاى مولى امیر المومنین علی (ع) را به‏‌خاطر مردم مى‏‌آورد و مى‏‌فرمود: «هرگاه آتش جنگ را برافروختند، خدا آن‏را خاموش كرد یا هرگاه شاخ شیطان سر برآورد یا اژدهایى از مشركین دهان باز كرد، (رسول خدا(ص))، برادرش (على‏بن ابى‏طالب(ع)) را در كام (اژدها و شعله فتنه‏‌ها) افكند، و (على(ع)) هم بازنمى‏‌گشت مگر آن‏كه گردن سركشان را پایمال شجاعت خود سازد و آتش آنان را با (آب) شمشیرش خاموش كند.» و گاه از شأن و منزلت على(ع) در پیشگاه الهى و نزد پیامبر(ص) سخن به‏‌میان مى‏آورد و بدین‏وسیله با صداى بلند و فریاد رسا اعلان مى‏‌داشت كه آن‏كه او را خانه‏‌نشین كرده‏‌اند، پس از رسول خدا(ص) بیشترین حق را در اعلان كلمة الله و احیاى حاكمیت اسلام داشته است، به‌‏طورى كه هرگاه اسلام به خطر مى‏‌افتاد، نبى اكرم(ص) به كمك او اسلام را از خطر مى‏‌رهاند.
یكى دیگر از اقدام‌‏هاى روشنگرانه آن‏حضرت، افشاى ماهیت جریان براندازى و بیان ریشه‏‌هاى سیاست‏‌ستیز با على(ع) بود. آن‏حضرت معتقد بود كسانى‏كه على(ع) را از صحنه بیرون كرده‌‏اند، از شدت عمل او در برابر مخالفان دین و قاطعیتش در مقابل دشمنان اسلام و زیاده‌‏خواهان و افزون‏‌طلبان بیم دارند، آنان مى‌‏دانند على(ع) در اجراى عدالت ذره‏اى كوتاهى نخواهد كرد و در راه تحقق احكام الهى از مرگ نمى‌‏هراسد، ازاین‌‏رو او را كنار زدند تا به‏‌آسانى به اهداف شخصى و خواسته‌‏هاى نفسانى‏شان دست‏یابند. دختر پیامبر(ص) فرمود:«به چه دلیلى از ابوالحسن انتقام گرفته‏اند؟ به خدا قسم! به‏خاطر سختى شمشیرش و بى‏باكى نسبت به مردنش و شدت تاختنش (بر آنان) و مجازات (كردن با) آسیب زدنش در جنگ و خشم كردن او در راه خدا، از او انتقام گرفتند.»
شاید آن‏روزها بسیارى از اصحاب و تابعین و كسانى‏كه تازه مسلمان شده بودند نمى‌‏توانستند باور كنند دست‌‏هایى كه على(ع) را كنار زده‌‏اند از سر هواپرستى چنین ظلمى را مرتكب شده باشند؛ چون آن‏ها نیز ظاهرا سال‏ها در ركاب نبى اكرم(ص) شمشیر زده و به اسلام گرویده بودند، به‏‌علاوه برخى از آن‏ها جزء دانشمندان جامعه به‏‌حساب مى‌‏آمده‌‏اند، لذا كسى جرأت نمى‌‏كرد به آنان گمان بد برده و آن‏ها را به خیانت متهم نماید.
مردم دو دسته بودند: یك دسته از ریشه دشمنى و مخالفت با على(ع) خبر نداشتند و دسته دیگر شهامت بیان حقایق را نداشتند، ولى حضرت زهراء علیها السلام با كمال شجاعت ماهیت كینه‏‌توزانه آنان را افشا كرد و ریشه‌‏هاى فاسد عداوت با مولى را برملا ساخت. حضرت فاطمه علیها السلام با این حركت خود تحلیل وقایع پیچیده سقیفه را آسان كرد و رمز و راز غربت و مظلومیت على(ع) را گشود.

حفاظت از حریم خانه و خانواده از گناه‏
بالاترین هنر بانوى یك‏ خانه از منظر اسلام، حفظ محیط خانه و اعضاى خانواده از حرام الهى است تا همیشه و در همه حال ارتباط خانواده و اعضاى آن با عالم ملكوت برقرار باشد و كانون خانواده بهترین بستر براى رشد و تعالى اعضاى آن به‏ خصوص فرزندان گردد.

این هنرى است كه حضرت فاطمه آن‏را به اوج تجلى رساندند. آن حضرت در آخرین وصیت‏ هایش به امیر مؤمنان على علیه السلام بر این معنا تأكید ورزیده است: «پسرعمو جان، تا در خانه تو بودم، دروغى نگفتم، خیانتى نكردم و از دستورات(الهى) تو هیچ‏گاه گامى فراتر ننهادم.» *

توجه به نشاط و شادابى در خانواده‏

كانون خانواده هراندازه كه با روابط عاطفى بیشتر، گرم و دل‏ انگیز باشد موجب رشد و تعالى فرزندان و نیز مانعى از انحراف و كج‏روى آنان خواهد بود.

به ‏همین‏ دلیل استفاده از لذت‏ جویى‏ هاى حلال بین همسران، بهره بردن از میوه ‏ها و خوراكى‏ هاى لذت‏ بخش، همبازى شدن با كودكان، به مسابقه واداشتن فرزندان در عرصه ‏هایى مثل كُشتى، شنا، اسب‏ سوارى و… مورد تأكید این زوج یگانه تاریخ، على و فاطمه سلام الله علیها بوده و همواره سعى مى‏ نمودند كه به طرق مختلفى شادى و خوشحالى را در بیت خود تسرى دهند و این تا حدى بود كه از بازى با كودكان كه نقش بسزایى در تربیت آن‏ها دارد اجتناب نمى ‏نمودند.

در این زمینه نقل‏ شده است كه فاطمه سلام الله علیها فرزندش حسن علیه السلام را روى دست مى‏ گرفت و بالا مى‏ انداخت و حركت‏ داد و مى‏ فرمود: «اشبه أباك یاحسن، واخلع عن الحق الرّسن، واعبد الهاً ذامنن، ولاتوال ذا الاحسن؛ اى حسن، نظیر پدرت باش و ریسمان ظلم از حق دور كن، و خداوندى را كه صاحب نعمت‏ هاست پرستش كن و با افراد تیره ‏دل دوست مباش.»
به ‏دلیل اهمیت این موضوع است كه پدرِ خانواده فاطمى مى‏ فرماید: «دین ‏باور باید شبانه ‏روز خود را به سه بخش تقسیم كند: زمانى براى نیایش با آفریدگارش؛ وقتى براى فعالیت اقتصادى اش؛ فرصتى براى واداشتن نفس به لذت‏هایى كه زیبا و حلال است.»