مقابله با توطئه ترور شخصیت على(ع) و دفاع از ولایت‏
حضرت زهرا(س) بهترین راه برای مبارزه با برنامه تخطئه و فریب دشمن را آگاهی رساندن و بصیرت افزایی درباره تبیین شخصیت ولی زمان و ویژگی‌های متمایزکننده او قرار داده بود. به همین دلیل در مواقع مختلف از مجاهدت‌‏هاى حضرت على(ع) در لحظه‌‏هاى سرنوشت‌‏ساز جنگ‏‌هاى صدر اسلام سخن می گفت و رشادت‏‌ها و جانبازى‌‏ها و دلاورى‏‌هاى مولى امیر المومنین علی (ع) را به‏‌خاطر مردم مى‏‌آورد و مى‏‌فرمود: «هرگاه آتش جنگ را برافروختند، خدا آن‏را خاموش كرد یا هرگاه شاخ شیطان سر برآورد یا اژدهایى از مشركین دهان باز كرد، (رسول خدا(ص))، برادرش (على‏بن ابى‏طالب(ع)) را در كام (اژدها و شعله فتنه‏‌ها) افكند، و (على(ع)) هم بازنمى‏‌گشت مگر آن‏كه گردن سركشان را پایمال شجاعت خود سازد و آتش آنان را با (آب) شمشیرش خاموش كند.» و گاه از شأن و منزلت على(ع) در پیشگاه الهى و نزد پیامبر(ص) سخن به‏‌میان مى‏آورد و بدین‏وسیله با صداى بلند و فریاد رسا اعلان مى‏‌داشت كه آن‏كه او را خانه‏‌نشین كرده‏‌اند، پس از رسول خدا(ص) بیشترین حق را در اعلان كلمة الله و احیاى حاكمیت اسلام داشته است، به‌‏طورى كه هرگاه اسلام به خطر مى‏‌افتاد، نبى اكرم(ص) به كمك او اسلام را از خطر مى‏‌رهاند.
یكى دیگر از اقدام‌‏هاى روشنگرانه آن‏حضرت، افشاى ماهیت جریان براندازى و بیان ریشه‏‌هاى سیاست‏‌ستیز با على(ع) بود. آن‏حضرت معتقد بود كسانى‏كه على(ع) را از صحنه بیرون كرده‌‏اند، از شدت عمل او در برابر مخالفان دین و قاطعیتش در مقابل دشمنان اسلام و زیاده‌‏خواهان و افزون‏‌طلبان بیم دارند، آنان مى‌‏دانند على(ع) در اجراى عدالت ذره‏اى كوتاهى نخواهد كرد و در راه تحقق احكام الهى از مرگ نمى‌‏هراسد، ازاین‌‏رو او را كنار زدند تا به‏‌آسانى به اهداف شخصى و خواسته‌‏هاى نفسانى‏شان دست‏یابند. دختر پیامبر(ص) فرمود:«به چه دلیلى از ابوالحسن انتقام گرفته‏اند؟ به خدا قسم! به‏خاطر سختى شمشیرش و بى‏باكى نسبت به مردنش و شدت تاختنش (بر آنان) و مجازات (كردن با) آسیب زدنش در جنگ و خشم كردن او در راه خدا، از او انتقام گرفتند.»
شاید آن‏روزها بسیارى از اصحاب و تابعین و كسانى‏كه تازه مسلمان شده بودند نمى‌‏توانستند باور كنند دست‌‏هایى كه على(ع) را كنار زده‌‏اند از سر هواپرستى چنین ظلمى را مرتكب شده باشند؛ چون آن‏ها نیز ظاهرا سال‏ها در ركاب نبى اكرم(ص) شمشیر زده و به اسلام گرویده بودند، به‏‌علاوه برخى از آن‏ها جزء دانشمندان جامعه به‏‌حساب مى‌‏آمده‌‏اند، لذا كسى جرأت نمى‌‏كرد به آنان گمان بد برده و آن‏ها را به خیانت متهم نماید.
مردم دو دسته بودند: یك دسته از ریشه دشمنى و مخالفت با على(ع) خبر نداشتند و دسته دیگر شهامت بیان حقایق را نداشتند، ولى حضرت زهراء علیها السلام با كمال شجاعت ماهیت كینه‏‌توزانه آنان را افشا كرد و ریشه‌‏هاى فاسد عداوت با مولى را برملا ساخت. حضرت فاطمه علیها السلام با این حركت خود تحلیل وقایع پیچیده سقیفه را آسان كرد و رمز و راز غربت و مظلومیت على(ع) را گشود.