جغرافیدان فرانسوی متوفای 1242 هجری در مورد پیدایش فرقه وهابی چنین نوشته است.
که عرب خصوصا در بین یمنی ها، این گونه نقل می کردند که:شبان فقیری به نام سلیمان درخواب شعله آتشی را دیده که از زمین برخاست و سراسر زمین را فرا گرفت و هرچه را در مقابلش قرار می گرفت سوزانید، او خواب را برای تعبیر کننده خواب بیان کرد، او چنین تعبیر کرد که فرزندی از وی دولت نیرومندی بوجود می اورد که هر که را در برابرش قرار گیردنابود می کند.

این رویا در نوه او محمدبن عبدالوهاب تحقق یافت.
محمد وقتی بزرگ شد، نزد مردم شهر خود، به سبب آن خواب که معلوم نبود در باره او صادق است یا نه، عزیز محترم بود.

او ابتدا مخفیانه مذهب خود را اعلام کرد، جمعی از او پیروی کردند، سپس به شام رفت و در آنجا کسی از او تبعیت نکرد، بعد از سه سال به عربستان باز گشت و به نجد آمد و مذهب خود را آشکار کرد، سعود که مرد زیرکی و سیاسًی بود، مذهبش را پذیرفت.

محمد و سعود، هریک خود را به دیگری تقویت کردند، و محمد بن عبدالوهاب مذهبش را از راه شمشیر و کمک های سعود قوت بخشید بدین گونه سعود حکمران و سلطان منطقه شد و عبدالوهاب پیشوای مذهبی، و اولاد این دو، همین روش را ادامه دادند.
تارخ مکه

 او سپس به بغداد و کردستان وهمدان واصفهان روانه شد وسرانجام به زادگاه خویش برگشت .
او در زمان حیات پدرش جرات اظهار عقاید خویش را نداشت ولی پس از آن که پدر او در سال 1153در گذشت محیط را برای اظهار عقاید خویش مساعد یافت و مردم را به آیین جدید فرا خواند.
ولی اعتراض عمومی مردم که نزدیک بود خونش را بریزند او را ناگزیر کرد تا به زادگاه خویش عیینه باز گردد و بر اساس پیمانی که با امیر آن جا «عثمان بن معمر» بست که هر دو بازوی یکدیگر باشند عقاید خود را تحت حمایت او بی پرده مطرح ساخت ولی طولی نکشید که حاکم عیینه به دستور فرمانروای احساء  وی را از شهر عیینه خارج کرد.محمد بن عبدالوهاب به ناچار شهر درعیه را برای اقامت برگزید و با پیمان جدیدی که با محمد بن سعود حاکم درعیه بست که حکومت از آن محمد بن سعود و تبلیغ به دست محمد بن عبد الوهاب باشد.
او در آغاز کار به مطالعه زندگینامه مدعیان دروغین نبوت مانند « مسیلمه کذاب» ،«سجاج »، « اسود عنبسی» و«طُلیحه اسدی » علاقه خاصی داشت ، برخی از اساتید و علما و حتی پدرش وی را گمراه دانسته و مردم را از اطاعت وی منع می کردند.
اولین کتابی که بر ردّ عقاید باطل او نوشته شد توسط برادرش (سلیمان بن عبد الوهاب) به نام «الصواعق الالهیه  فی الردّ علی الوهابیه» بود.
 اولین کاری که « محمد بن عبد الوهاب » انجام داد ، ویران کردن زیارت گاه های صحابه ، و اولیا الله در اطراف عیینه بود ، که از جمله آنان تخریب قبر « زید بن خطاب» برادر خلیفه دوم بود ، که با واکنش شدید علما و بزرگان مواجه گردید، به دنبال آن امیر عیینه به ناچار ، شیخ را از این شهر بیرون کرد .

همان طور که در بخش ،« عصر ظهور محمد بن عبد الوهاب » اشاره شد ، در قرن دوازده هجری موقعیت بسیار سخت واوضاع بسیار نامناسبی که برای مسلمانان پیش آمد و کشور های اسلامی از هر طرف مورد تهاجم شدید استعمار گران قرار داشت ، کیان امت اسلامی از سوی انگلیس ،فرانسه ، روس و آمریکا تهدید می شد، جامعه اسلامی بیش از هر زمانی نیاز به وحدت کلمه داشت.
در این عصر بیش از هر زمانی مسلمانان نیاز به وحدت وهمکاری بر ضد دشمن مشترک داشتند، ولی متاسفانه «محمد بن عبد الوهاب » مسلمانان را به جرم توسل به انبیا و اولیاء الهی ، مشرک وبت پرست قلمداد کرد ، و فتوا به تکفیر آنان داد، و خونشان حلال ، و قتل آنان را جایز ، و اموال آنان را جزو غنایم جنگی به حساب آورد، و پیروان او به استناد این فتوا هزاران مسلمان بی گناه را به خاک و خون کشیدند، که در قسمت بعدی به تفصیل  بیان خواهد شد. 
                                                                                                                                                           

                                                                                                                            ادامه دارد