ملت ایران دوران درس پس دادن را طی می‌کند. در سالیان گذشته در ماه رجب و شعبان با اعتکاف و اعمال ماه شعبان  به پیشواز رمضان می‌رفت؛ امسال خداوند به یک باره المپیاد جهانی را استارد زد، تا نتیجه همه آن مناجات‌ها را در مواسات و همدردی و همدلی در کف اخلاص گذاشته و عبادت عملی و جوارحی خود را محک بزنند و درسی را که آموخته بودند آزمایش کنند؛ آیا برای دوران ظهور چگونه عمل خواهند کرد. و همه ملت‌ها هم خودشان را محک بزنند تا یک‌دیگر را بهتر بشناسنند. در این المپیاد تمامی حجاب‌ها پاره می‌شود و فریب‌ها و دورویی‌ها مشخص می‌شود. همیشه در بوق و کرنا کرده بودند که غربی‌ها بسیار متمدن و قانون‌مدار هستند، از چراغ قرمز عبور نمی‌کنند و خیلی اهل لبخند هستند(دختری که به غرب کوچ کرده بود علتش را اهل لبخند بودن مردم غرب می‌دانست). ملت ایران در این المپیاد کرونایی بهترین مدال را به خود اختصاص داد و رسوایی اروپائیان و غرب وحشی را به جوانان سایر نقاط جهان نشان داد.

ملتی که همیشه در سختی‌ها پای کار بوده‌اند، مردمی که خودشان هم حقوق ثابت ندارند؛ اما برای خانواده های بی بضاعت یاری رسانی می‌کنند.فعالیت های جهادی در تمامی ابعادش در زیر پوست شهر جریان دارد.