غفلت و ناسپاسى‏
غفلت به‏ عنوان مهم‏ترين عامل مانع رشد و پيشرفت، اگرچه دامنه ‏اى گسترده دارد ، غفلت از دشمن و شگردها و تاكتيك هاى جديد آن است. در اهميت و ضرورت توجه به غفلت همين بس كه، بيشترين چيزى كه در كلام امام خمينى(ره) و خلف صالح وى امام خامنه‏ اى(مدظله‏ العالى) از ابتداء انقلاب تاكنون مطرح بوده و نسبت به آن هشدار داده شده است، همين موضوع مى‏ باشد ،

اولاً اصلى ‏ترين خروجى و محصول پليد غفلت ‏ها، فتنه‏ هايى است كه ممكن است قوام و انسجام يك امت و يا جامعه را با چالش جدى مواجه سازد.
ثانياً غفلت اگرچه براى همه اقشار و آحاد مردم خطرناك و آسيب و آفتى است جدى اما اين بزرگان و خواص و نخبگان جامعه به‏ ويژه مسؤولان و مديران بخشهاى مختلف هستند كه بيشتر در معرض چنين آسيبى قرار داشته و در صورت آلودگى به آن ممكن است زمينه چالش ها و آفت هاى غيرقابل جبرانى را فراهم نمايند.
در باب غفلت حداقل دو دسته عامل همواره بايد مورد توجه خاص و عام به‏ ويژه مسؤولان نظام قرار داشته باشد: دسته اول، عوامل زمينه ‏ساز   غفلت و دسته دوم، آثار سوء غفلت مى‏ باشد.
كافى است نيم‏ نگاهى به فرمايشات حضرت امير(عليه‏السلام)  داشته باشيم، البته از فحواى كلام حضرتش اين‏ گونه مى‏ توان فهميد كه مخاطب اصلى اين‏ دست هشدارها، كارگزاران حكومتى و مديران جامعه هستند كه البته با غفلت‏ زدگى اينان، جامعه و مردم دچار چالش و مشكل می‏ شود و چه‏ بسا فتنه‏ زده و ناامن مى ‏گردد.
جامعه ‏اى پويا و امن و رو به رشد و پيشرفت خواهد بود كه مديرانش با داشتن تعهد و تخصص لازم خود را همواره خادم دلسوز و بى‏ منت مردم دانسته و در مقام عمل نيز با پرهيز از هرگونه غفلت، ضمن رصد توطئه‏ هاى دشمنان و بستن مجارى نفوذ بدخواهان، بر سرمايه‏ هاى اجتماعى به‏ ويژه اعتماد و اطمينان مردم بي فزايند و بدين سان مهم‏ترين مولفه عزت و وحدت و انسجام ملى را در جامعه نهادينه سازند. در اين مجال چند نمونه از عوامل بروز و ظهور غفلت از منظر امام على(عليه‏السلام) را به اميد بيدارى خواب‏رفتگان تشنه قدرت و ثروت و سياست‏ زدگان انقلابى‏ نما يادآور مى‏ شويم:

۱. دست‏كم گرفتن دشمن
«لَا تَسْتَصْغِرَنَّ عَدُوّاً وَ إِنْ ضَعُف‏»(غررالحكم، ص ۶۳۰)؛ هرگز دشمن را دست‏كم نگير و كوچك مشمار ولو اين‏كه به‏ واقع ضعيف و كوچك باشد.
«مَنْ نَامَ عَنْ عَدُوِّهِ أَنْبَهَتْهُ الْمَكَايِد»؛ كسى‏كه از دشمن غافل بشود، بداند كه حيله و مكر و كيد دشمن او را بيدار مى‏كند (و چه‏ بسا دير باشد.)
۲. خوش‏بينى و خوش‏خيالى در برابر دشمنان
امام(عليه ‏السلام) خطاب به مالك اشتر: «وَ لَكِنِ الْحَذَرَ كُلَّ الْحَذَرِ مِنْ عَدُوِّكَ بَعْدَ صُلْحِهِ فَإِنَّ الْعَدُوَّ رُبَّمَا قَارَبَ لِيَتَغَفَّلَ فَخُذْ بِالْحَزْمِ وَ اتَّهِمْ فِي ذَلِكَ حُسْنَ الظَّن‏»(نامه ۵۳)؛ بعد از حتى صلح با خصم بدان ممكن است دشمن به تو نزديك بشود تا تو را غافل سازد بنابراين دورانديشى پيشه كن و خوش‏بينى را متهم ساز.
۳. اعتماد به دشمن‏
«لَا تَأْمَنْ عَدُوّاً وَ إِنْ شَكَر»؛ از مكر و حيلت دشمن در ايمن مباش هرچند از تو تشكر كند (و به تو روى خوشى نشان بدهد.)
۴. بى‏ مسؤوليتى و بى ‏تعهدى‏
«مَنْ نَامَ لَمْ يُنَمْ عَنْه‏»؛ كسى‏كه بخوابد (خواب غفلت) بايد بداند دشمنش هوشيار و بيدار است.
۵. سهل‏انگارى و بى ‏برنامگى‏
«تُكَادُونَ وَ لَا تَكِيدُون‏…»؛ دشمن طرحهاى مكارانه دارد ولى شما هيچ…
«لَا يُنَامُ عَنْكُمْ وَ أَنْتُمْ فِي غَفْلَةٍ سَاهُون‏»(خطبه ۳۴)؛ دشمن براى حمله به شما خواب ندارد ولى شما در خواب غفلت و بى‏خبرى هستيد.
اين‏ها نمونه‏ هايى از عوامل زمينه‏ ساز غفلت بود كه چه ‏بسا آسيب هايى همچون فتنه را دامن مى ‏زند، بنابراين اگر مديران و خواص با درك واقعيت هاى جامعه به‏ ويژه مشكلات و گرفتاريهاى مردم، صادقانه و دلسوزانه و با نگاهى ملى نه شخصى و جناحى، عرصه خدمت به مردم به‏ ويژه طبقات ضعيف را عبادتى براى خويش باور داشته باشند، قطعاً دشمنان با هر حربه و يا تاكتيك و نقشه‏ اى بخواهند به گلوگاه‏ هاى تصميم ‏ساز و تصميم‏ گير، نفوذ و يا جامعه را با ناامني هاى مختلف و فتنه‏ هاى مرموز مواجه سازند، هرگز موفق نخواهند شد.