غفلت و ناسپاسى
غفلت به عنوان مهمترين عامل مانع رشد و پيشرفت، اگرچه دامنه اى گسترده دارد ، غفلت از دشمن و شگردها و تاكتيك هاى جديد آن است. در اهميت و ضرورت توجه به غفلت همين بس كه، بيشترين چيزى كه در كلام امام خمينى(ره) و خلف صالح وى امام خامنه اى(مدظله العالى) از ابتداء انقلاب تاكنون مطرح بوده و نسبت به آن هشدار داده شده است، همين موضوع مى باشد ،
اولاً اصلى ترين خروجى و محصول پليد غفلت ها، فتنه هايى است كه ممكن است قوام و انسجام يك امت و يا جامعه را با چالش جدى مواجه سازد.
ثانياً غفلت اگرچه براى همه اقشار و آحاد مردم خطرناك و آسيب و آفتى است جدى اما اين بزرگان و خواص و نخبگان جامعه به ويژه مسؤولان و مديران بخشهاى مختلف هستند كه بيشتر در معرض چنين آسيبى قرار داشته و در صورت آلودگى به آن ممكن است زمينه چالش ها و آفت هاى غيرقابل جبرانى را فراهم نمايند.
در باب غفلت حداقل دو دسته عامل همواره بايد مورد توجه خاص و عام به ويژه مسؤولان نظام قرار داشته باشد: دسته اول، عوامل زمينه ساز غفلت و دسته دوم، آثار سوء غفلت مى باشد.
كافى است نيم نگاهى به فرمايشات حضرت امير(عليهالسلام) داشته باشيم، البته از فحواى كلام حضرتش اين گونه مى توان فهميد كه مخاطب اصلى اين دست هشدارها، كارگزاران حكومتى و مديران جامعه هستند كه البته با غفلت زدگى اينان، جامعه و مردم دچار چالش و مشكل می شود و چه بسا فتنه زده و ناامن مى گردد.
جامعه اى پويا و امن و رو به رشد و پيشرفت خواهد بود كه مديرانش با داشتن تعهد و تخصص لازم خود را همواره خادم دلسوز و بى منت مردم دانسته و در مقام عمل نيز با پرهيز از هرگونه غفلت، ضمن رصد توطئه هاى دشمنان و بستن مجارى نفوذ بدخواهان، بر سرمايه هاى اجتماعى به ويژه اعتماد و اطمينان مردم بي فزايند و بدين سان مهمترين مولفه عزت و وحدت و انسجام ملى را در جامعه نهادينه سازند. در اين مجال چند نمونه از عوامل بروز و ظهور غفلت از منظر امام على(عليهالسلام) را به اميد بيدارى خوابرفتگان تشنه قدرت و ثروت و سياست زدگان انقلابى نما يادآور مى شويم:
۱. دستكم گرفتن دشمن
«لَا تَسْتَصْغِرَنَّ عَدُوّاً وَ إِنْ ضَعُف»(غررالحكم، ص ۶۳۰)؛ هرگز دشمن را دستكم نگير و كوچك مشمار ولو اينكه به واقع ضعيف و كوچك باشد.
«مَنْ نَامَ عَنْ عَدُوِّهِ أَنْبَهَتْهُ الْمَكَايِد»؛ كسىكه از دشمن غافل بشود، بداند كه حيله و مكر و كيد دشمن او را بيدار مىكند (و چه بسا دير باشد.)
۲. خوشبينى و خوشخيالى در برابر دشمنان
امام(عليه السلام) خطاب به مالك اشتر: «وَ لَكِنِ الْحَذَرَ كُلَّ الْحَذَرِ مِنْ عَدُوِّكَ بَعْدَ صُلْحِهِ فَإِنَّ الْعَدُوَّ رُبَّمَا قَارَبَ لِيَتَغَفَّلَ فَخُذْ بِالْحَزْمِ وَ اتَّهِمْ فِي ذَلِكَ حُسْنَ الظَّن»(نامه ۵۳)؛ بعد از حتى صلح با خصم بدان ممكن است دشمن به تو نزديك بشود تا تو را غافل سازد بنابراين دورانديشى پيشه كن و خوشبينى را متهم ساز.
۳. اعتماد به دشمن
«لَا تَأْمَنْ عَدُوّاً وَ إِنْ شَكَر»؛ از مكر و حيلت دشمن در ايمن مباش هرچند از تو تشكر كند (و به تو روى خوشى نشان بدهد.)
۴. بى مسؤوليتى و بى تعهدى
«مَنْ نَامَ لَمْ يُنَمْ عَنْه»؛ كسىكه بخوابد (خواب غفلت) بايد بداند دشمنش هوشيار و بيدار است.
۵. سهلانگارى و بى برنامگى
«تُكَادُونَ وَ لَا تَكِيدُون…»؛ دشمن طرحهاى مكارانه دارد ولى شما هيچ…
«لَا يُنَامُ عَنْكُمْ وَ أَنْتُمْ فِي غَفْلَةٍ سَاهُون»(خطبه ۳۴)؛ دشمن براى حمله به شما خواب ندارد ولى شما در خواب غفلت و بىخبرى هستيد.
اينها نمونه هايى از عوامل زمينه ساز غفلت بود كه چه بسا آسيب هايى همچون فتنه را دامن مى زند، بنابراين اگر مديران و خواص با درك واقعيت هاى جامعه به ويژه مشكلات و گرفتاريهاى مردم، صادقانه و دلسوزانه و با نگاهى ملى نه شخصى و جناحى، عرصه خدمت به مردم به ويژه طبقات ضعيف را عبادتى براى خويش باور داشته باشند، قطعاً دشمنان با هر حربه و يا تاكتيك و نقشه اى بخواهند به گلوگاه هاى تصميم ساز و تصميم گير، نفوذ و يا جامعه را با ناامني هاى مختلف و فتنه هاى مرموز مواجه سازند، هرگز موفق نخواهند شد.
موضوعات: فرهنگی
لینک ثابت