تربیت فرزند به مفهوم فراگیر آن می‌تواند کلیدی‌ترین‌ نقش را در توسعه معنویت و کمال یک جامعه دینی ایفا نماید.هرگونه کاستی یاکوتاهی در این امر، موجب بروز اختلالات و ناهنجاری‌های جبران ناپذیری در پرورش نسل نوین جامعه می‌شود. از این رو، برای اصلاح جامعه و پیشگیری از انحرافات اجتماعی،لازم است فرایند تربیت در اندیشه دینی شناسایی شود. در نگاه اسلامی، آغاز تربیت دینی از خانواده است. راهکارهای بهینه سازی فرایند پرورش دینی در خانواده، در قالب اشتباهات رایج در تربیت، آشنایی با مسائل مشکل آفرین و دامهای تربیتی، جایگاه فرزند و هدفگذاری در تربیت فرزند را با رویکرد دینی، و مسائل مشکل آفرین در تربیت را باید شناخت.

 روایت حضرت علی(ع) می فرمایند: مردم به ادب و تربیت صحیح محتاج ترند تا به زراندوزی و ثروت اندوزی، برخلاف ذهنیت جامعه که اقتصاد را مهمتر از فرهنگ تربیت می‌داند، دین گرچه اقتصاد را هم مهم می‌شمارد؛ ولی با ایجاد تعادل، اقتصاد را در خدمت تربیت قرار میدهد.روایت  ازحضرت امیرالمؤمنین(ع)می‌فرمایند: «سه چیز است که مهمتر از آن وجود ندارد: تربیت خوب، دوری کردن از شبهات و خویشتن داری از حرام . با دقت در این سه مورد می بینیم که نتیجه تربیت خوب، دوری از دو مورد دیگر است و از طرف دیگر، خویشتن داری از حرام و دوری کردن از شبهه می‌تواند منجر به یک تربیت خوب شود. لذا، این سه مورد، تعاملی بسیار جدی با هم دارند. تربیت خوب باعث بروندادهای مناسبی می‌شود؛ مثلاً اهداف خوبی را برای فرزندان ایجاد می‌کند و حتی به ارتقای ضریب هوشی فرزندان میانجامد.افرادی که می‌خواهند فرزندانشان آداب اجتماعی خوبی داشته باشند و متخلق باشند،باید در تربیت فرزندان خود تلاش کنند.