اگر می‌خواهیم درگرداب اقیانوس فضای مجازی غرق نشویم، باید غواصی بلد باشیم.

اولا- یک غواص دائم در اقیانوس شنا نمی کند، چون طولانی ماندن زیر آب به مغز و سایر اعضای بدن صدمه وارد می کند.

دوم- یک غواص با کنجکاوی و دقت برای یافتن گوهر و مروارید‌هایی است، که بتواند با آن‌ها ثروت عظیمی را بدست آورد.

سوم- مراقب است تا صید شکارچیانی چون کوسه‌های آدم‌خوار نشود. شخصی که به دعوت دوستانش «با نام مهربان »وارد یک گروه شده بود و به پاسخ گویی مشغول بود. یک روز جوانی که پاسخ های خود را دریافت کرده بود، از مهربان خواهش کرد تا تلفنی هم ارتباط داشته باشند. مهربان قصه ما از جوان می پرسد: چرا می خواهی تلفنی حرف بزنیم؟

جوان می گوید: احساس می کنم شما مادری مهربان هستید که تمام مشکلات من را می توانید برطرف کنید!

مهربان پاسخ داده بود، من برای فرزندانم هم مادری نکرده‌ام، چون پدر هستم. آقای مهربان تشخیص داده بود، که جوان از داشتن مادری مهربان محروم بوده است؛ گمان کرده که مهربان یک زن است و می‌خواهد او را جایگزین مادر بدخلقش کند. آشنایی‌هایی که از راه فضای مجازی به وجود می آید، وقتی در دنیای واقعی کنار هم قرار می گیرند؛ تفاوت زیادی را در رفتار یکدیگر می یابند. در دنیای مجازی ارتباط با کلمات و شکلکها بود ولی در دنیای واقعی، دیگر از محتوای‌هایی که با کپی کردن برای یکدیگر ارسال می کنند؛ خبری نیست.بلکه سخنانی است که بدون روتوش کردن می شنود و رفتاری را می‌بیند که قابل  تحمل نیست. برای همین بعد از سه ماه، راهی دادگاه و طلاق می شود، می گوید، آن چه من فکر می کردم در او نمی بینم.

امام خمینی «ره»در چهل حدیث می فرماید:قوه خیال انسان را گمراه می کند، چون شیطان از راه خیال نفوذ می کند، شیطان راه نفوذی در عقل ندارد. با انضباط می توان از مشکلات فضای مجازی عبور کرد. برای فعالیت در فضای مجازی باید زمان خاصی را معین کنیم، و برای دوری از اعتیاد، گاهی چند روز تعطیل کنیم.

اگر از اشتباه گذشته تجربه نیاموزیم، قوه خیال انسان را به دام اولی گرفتار می کند. دوباره از نو شروع می کند، باز دنبال یکی دیگر می گردد؛ و گرفتار مشکل تکراری می شود. آدم‌ها هم مثل چسبی هستند که چند بار بچسبانی دیگر خاصیت چسبندگیش را از دست می دهد، این بار بدبین می شود؛ دیگر نمی تواند به کسی اعتماد کند.