اولین سوالی که باید از خود بپرسیم این است که آیا ما سواد رسانه‌ای داریم و این سواد یعنی چه؟ آیا محفوظات ما سواد ماست؟ درروزگارگذشته وقتی صحبت از سواد می شد منظور سواد خواندن و نوشتن بود امروزه وقتی با نگاه معرفتی می‌نگریم، سواد قالب یک چیز نیست؛ بلکه سواد جهت چیزهاست. ممکن است سواد کامپیوتری داشته باشیم ولی از آن برای آسیب زدن به دیگران استفاده کنیم. آیا این سواد است؟! آیا وقتی رسانه‌ها تکنولوژی را وارد زندگی می‌کنیم سواد استفاده از آن را داریم؟! مفهوم سواد رسانه‌ای در ابتدا در کشورمان نبوده و مفهومی خارجی است، برای همین، وقتی صحبت از سواد رسانه‌ای به میان می‌آید باید مفهوم شناسی شود. آیا سواد رسانه‌ای مشروط به این است که همه حتی افراد نابالغ به همه رسانه‌ها دسترسی داشته باشند؟! به عنوان مثال اگر کسی فرزند ۶ ماهه‌ای داشته باشد و کله پاچه  به خورد او بدهد، می توان گفت این فرد سواد بچه داری را ندارد. باید این سوال را از خود بپرسیم آیا کسی که تکنولوژی دارد، سواد استفاده از آن را نیز دارد ماهیت ارتباط فرهنگ با سواد رسانه‌ای بومی چگونه است؟ ضرورت بومی‌سازی سواد رسانه‌ای، کارکرد و مفهوم سواد رسانه‌ای چیست معیارهای باسواد بودن چیست؟ لازم است بدانیم مفهوم سواد رسانه‌ای در یک طرف و فرهنگ در یک طرف دیگر قرار می‌گیرد در چند سال آینده سواد رسانه‌ای تمام کشور ما را در سیطره خود در خواهد آورد .سواد رسانه‌ای، به معنای این نیست که همه بتواند به رسانه‌ها دسترسی داشته باشند در بحث سواد رسانه‌ای توجه به چند نکته حائز اهمیت است: اول باید مفهوم سواد رسانه آنها بومی شود. اگر این مفهوم بومی نگردد، مخاطراتی در پی دارد به ساحلی می ماند که باید مخاطرات، و کارکردها و مفاهیمش را شناخت.

 دوم باید مشخص شود که سواد نقش سواد رسانه ای برای خانواده‌ها در موضوع مداخله‌های فرهنگی کجاست؟

پ ن

برای تبلیغ بایا سلبریتی از راه میرسه تا زیر بغل لباس فرد شکافته میشه، بهش میگه، بایا کن و لباس جدید می پوشه، مخلوط کن خراب میشه میگه بایا کن یعنی دوری از اقتصاد مقاومتی!

ما در گذشته لباس را تعمیر می‌کردیم ودوباره استفاده میشد. حتی شغلهای بود برای تعمیر قوری چینی شکسته، کفاشی که کفش را تعمیر می‌کرد و چراغ سازی که سماورها را تعمیر می‌کرد. اکنون دستور کار را رسانه القا می‌کند که بینداز دور و دوباره بخر، ولخرجی کن، اسراف کن !!!

در سواد رسانه از ابتدای کار اول باید سواد داشته باشیم، مثل یک سوادآموز که اول باید از الف با شروع کند. یعنی سواد رایانه‌ای داشته باشد، مثل دوره‌های گوناگونIcdl ، اکسل اکسز و از سخت افزار و Ram وcpu ویندوز انواع نرم افزار ها را مثل Afic نصب کند. نرم افزار کلیپ و پادکست، Idsl، نصب کند و اگر سیستم ویروسی شد بتواند آنتی ویروس نصب کند.

در مرحله بعد باید سواد دیجیتال را داشته باشد مثلا با عناوین مونولوگ و آنالوگ آشنا باشد و بتواند پاورپونت بسازد یا کلیپ بسازد. باید توانایی کابری تمامی ابزارهای رسانه‌ای را داشته باشد تازه می‌شود نیمه حرفه‌ای. راحت می‌تواند در پیام رسان‌ها کار کند، وبلاگ بزند، در اینستاگرام و واتساب کار کند.

سواد رسانه‌ای یعنی بتواند تحلیل کند و رسانه شناس باشد، توانایی تحلیل کلیپ ها و سخنرانی، اخبار را داشته باشد.هدف و پیام را دریافت کند. نقشه پیام تصویری و صوتی را بفهمد.

وقتی توانست تحلیل کند، باید در بین خانواده و دوستان پیاده سازی کند می‌شود تربیت رسانه. به فرزندان چگونه یاد بدهیم چه چیزی برایش جایگزین کنیم تا از محتوای بهتری استفاده می شود تربیت رسانه کند.

. بعد نوبت رفتار رسانه‌ای می‌شود که باید رفتار مناسبی در برابر چند رسانه‌ای داشته باشیم. جواب شبهه بدانیم  و روشنگری کنیم. یک وقت فرصت جواب کم است، و باید به موقع جواب داد. در تله چند رسانه ای نیافتیم.

بحث بعدی تولید رسانه است که باید بتوانیم پیام هایی را تولید کنیم تا به جان مخاطب رسوخ کند پیام های شایسته و روشنگرانه، برای شیعیان و ادیان دیگر یا کودک و نوجوان باشد. موارد دیگر که از کف هرم شروع می‌شود همه بلقوه هستند، ولی این مورد نتیجه آن‌ها است.

در جریان سازی رسانه را باید با پیام به مخاطب حس همزاد پنداری بدهیم و تاثیر گذاری داشته باشد باید با تکنیک خاصی بتوانیم جریان ساز باشیم و در مرحله آخر باید توانایی مدیریت رسانه را داشته باشیم.

مراقب باشیم مبادا مصداق باسوادهای بی سواد باشیم.

تازه طلبه شده بود، اتفاقی روز عاشورا رفت پای منبر خطیب مشهور مرحوم فلسفی در تهران، فلسفی موقع روضه خواندن که می‌خواست پا منبری‌های صدهزارنفریش حس بگیرند. گفت: مردم بوی آتش میاد! بوی دود و سوختن میاد! صدای گریه حضار بلند شد، خطیب ادامه داد مردم خیمه‌های اهلبیت را آتش زدند! صدای ضجه مردم در فضا پیچید.شور عجیبی برپاشد، انگار که بوی دود آتش خیمه‌های کربلا را احساس می‌شد و زبانه آتش را جلو چشمان نظاره می‌کردند.
طلبه‌ی ما از این روضه خیلی لذت برد و احساس کرد که قساوت عمر سعد را در کربلا با چشم دیده است. فصل محرم رسید برای تبلیغ به روستای خودشون آمد. و روز عاشورا در مسجد خواست به سبک تهرانی‌ها همان و روش آقای فلسفی، خطیب مشهور روضه بخواند، بعد از سخنرانی، وقت روضه خواندن گفت: مردم بوی دود میاد! بو ی آتش میاد، به یک باره همه اهل مسجد به بیرون دویدند و هرکسی بسوی کاه و یونجه‌ای که روی بام خانه‌اش انبار کرده‌بود می‌دوید و به سر خود می‌زد، دیدی بدبخت شدم ،همه زندگیم دود شد، بعد از چند لحظه متوجه شدند که خبری از آتش سوزی نیست و دودی از بامی به هوا نمی‌رود. همه مردم با عصبانیت برگشتن به طرف مسجد تا حساب طلبه را برسند که فلان فلان شده مگر مرض داری روز عاشورا دروغ بگویی!!!!

پ ن

منبر هم یه رسانه است، باید سواد رسانه‌ای داشت. تعامل با افراد یه روستا و شهر هر کدام ذوق هنری مخصوص خودش را می‌طلبد.ادبیاتی که برای جوان بکار می‌بری با کودک تفاوت دارد، دانشجو با طلبه ادبیاتشان جداست. نتیجه هر منطقه‌ای فرهنگ خودش را دارد و با کلم الناس قدر عقولهم باید سخن گفت.