دوتا مطلب اندر فوائد کرونا

الف-یه زمانی رضا شاه ملعون همنشین با یزید، جلوی عزاداری ماه محرم را گرفت و عزاداران مجبور شدن در فضای بسته مخفیانه عزاداری کنند. در این راه هم عده ای به شهادت رسیدن. اما شاخ رضا شاه مثل خلفای عباسی و امثال متوکل ها شکست و همچنان عزاداری برپا ماند. منتها با یه ایراد که بعضی از مسولین هیئت ها و هیئت امنای مساجد افتادند تو کج راهه. با چشم هم چشمی تلاش می کردن که هیئت محله دیگر را از چشم بیندازن؛ فراموش می کردن که اصل عزاداری برای چی هست!

دلهاشون از هم فاصله داشت. کرونا آمد تا نشون بده که قدر هم را ندانستید. حالا باید با فاصله گذاری از هم تلاش کنید که دل هاتون به هم نزدیک باشه تا عزاداریتون قبول بشه.

ب-هرچند دشمن خواست با کرونا جلوی یه سری شعائر و مناسک  شیعیان رو بگیره، ولی همانطور که سردار شهید حاج قاسم سلیمانی سفارش کرده که در تهدید‌ها فرصت‌های زیادی هست؛ حالا با چشمان سر می‌بینیم که حقیقت داشته است. اگر ماه محرم های سال های گذشته در مکانهای در بسته  و با دلهای دور از هم، عزاداری می‌شد ولی اکنون،  عزاداری‌ها در میادین و خیابانها با رعایت فاصله  و با همدلی بیشتر برگزار خواهد شد که جمعیت  را بیشتر نشان خواهدداد.  آن کسانی که توفیق رفتن به مسجد و حسینیه نداشتند از عزاداری لذت خواهند برد. یعنی سراسر ایران همه حسینیه و مسجد می‌شود.

کم کم داریم معنای شعار کل یوم عاشورا  و کل ارض کربلا  بیشتر احساس می کنیم.

روز تاسوعا بود، قرار بود شبیه خوان ها در میدان ده شبیه خوانی حضرت عباس را اجرا کنند.همگی رفته بودیم به میدان ده.کنار جمعیت  جایی پیدا کردم و همانجا روی زمین نشستم، رحیمه توی بغلم نشست و شبیه خوانی شروع شد و من همراه شبیخوان ها به کربلا کشیده شده بودم، صدای گریه جمعیت بلند شده بود.
 شبیخوانی به آخرهاش رسیده بود که متوجه شدم رحیمه نیست ،کی از بغلم رفته بود یادم نیامد! دنبال رحیمه گشتم از هرکسی پرسیدم رحیمه را ندیده بود!؟ گفتم حتما رفته  است خانه، آنجا هم نبود.رفتم خانه همسایه ،آنجاهم نبود.

برادرهاش را فرستادم خانه فامیل بپرسند؛  کم کم خبر گم شدن رحیمه توی ده پیچید.و همه مسئولیت پیدا کردن رحیمه را به عهده گرفتند.از باغ ها گرفته تا چاه ها و تنور ها و تمام زاغه ها راگشتند ولی اثری از رحیمه سه ساله نبود!!
دست آخر به روستاهای اطراف رفتند، و از بلندگوی مساجد خبر گمشدن را به مردم اطلاع دادند.کم کم همه آن هایی که  برای پیدا کردن رحیمه رفته بودند آمدند، فامیل هم آمده بودند، صدای گریه من و خواهرای رحیمه بلند شد و بقیه هم شروع کردند به خواندن لالایی برای رقیه امام حسین، یک مراسم رسمی عزاداری شده بود. و به جمعیت  هم افزوده می شد دیگر داخل اتاق ها جا نبود، حیاط هم پر شده بود!
دم دمای غروب بود که از کوچه صدای یا حسین بلند شد و به خانه نزدیک می شد.جمعیت زن ها همه  یا حسین گویان به طرف کوچه دویدند. آقایی که رحیمه را پیدا کرده بود، گفت امروز نوبت آبیاری مزرعه ام بود، رفتم به طرف اتاقک داخل مزرعه تا بیل را بردارم که راه آب را باز کنم که دیدم دخترکوچولویی توی اتاقک خوابیده  ترسیدم اگر

بیدارش کنم بترسد؛  برگشتم دخترم را آوردم و با کمک او بیدارش کردیم، نشست و کف پا هاش را نشان داد دیدم پر از تیغه.
خبر گم شدن کودک را از مسجد شنیده بودم.مردهای ده همه گفتند آن روستا راه جاده ای طولانی است راه کوتاه آن  بیراهه ای است  که رحیمه از آن راه رفته یک راه خطرناک و پر از دره و تپه است که محال این بچه بتواند برود.

یک هفته طول کشید تا خارهایی که در پای رحیمه بود خارج کنیم.خلاصه  مطمئن شدیم که رحیمه سه ساله دنبال دسته عزاداری اجنه رفته بوده!!!

__________________________

پ.ن

همیشه شنیده بودم که روز عاشورا همه موجودات عزادری می کنند ، هر چند که ما نمی بینیم؛ ولی نمی دانستم شبیه خوانی هم دارند تا برای گم شدن حضرت رقیه و فرو رفتن خارمغیلان به پاهای کوچکش گریه کنند !!!