پیامبر مهربانی ها از هر روشی برای آموختن دین و اخلاق استفاده می کرد تا این بندگان نا آگاه را آگاهی دهد،گاهی با عمل،گاهی و با زبان رفتار بیان می‌کرد و گاهی با لفظ می فرمود وگاهی عملا با  نشان دادن که چگونه گناهان کوچک وقتی بسیار می‌گردد، آتش بزرگی رابوجود می آورد.
پیامبر بزرگوار اسلام صلی الله علیه و آله در سفری تصمیم گرفت تا به یاران خود خطر انبوه شدن گناهان کوچک را نمایش دهد.لذا در بیابانی بدون آب و علفی اتراق کردند، دستور داد تا برای تهیه آتش همه هیزم جمع آوری نمایند .یاران گفتند در این بیابان هیزم وجود ندارد!حضرت فرمود بروید خارهای بیابان را جمع نمایید.در نهایت تل عظیمی از خارها درست شد، حضرت صلی الله علیه و آله دستور داد تا آتش بزنند، آتش شعله کشید؛ و حرارت سوزانی را بوجود آورد.آنگاه حضرت صلی الله علیه و آله فرمود:«تَجتَمِعُ الّذُنوُب!ثُمَّ قالَ:اِیاّکُم وَ المُحَرّات مِن الُّذنُوب»گناهان نیز این گونه جمع می‌شوند!بنابراین از گناهان صغیره نیز بپرهیزید. در سیره نبوی و معصومین علیهم السلام از این روش‌ها بسیار استفاده شده است.

و در سیره نبوی و معصومین علیهم السلام از این روش ها بسیار استفاده شده است،آنجا که حسنین علیها السلام نحوه وضوی صحیح را به مردی که وضویش اشتباه بود آموزش دادند. این بزرگوار به نزد شخصی که وضویش باطل بود رفتند و از او تقاضا کردند تا با توجه به وضوی آن دو بگوید ،وضوی کدام ی!ک صحیح است!

در زمان خلافت امیرالمؤمنین علیه السلام، عقیل از حضرت تقاضای دریافت بیشتری از بیت المال داشت که حضرت با چسباندن آهن داغ به دست او حرارت آتش سوزان جهنم را به تصویر کشید. این مثلها در وفهم بسیاری از مفاهیم را آسان می سازد ،اگر این مثلها با زبان موعظه بیان می شد اینگونه تاثیر نداشت که صورت عملی آن تاثیر گذار است ؛این گونه تصویر سازی عملی هم برای عقیل درس آموز شد وهم برای تمامی انسانها در همه عصرها آموزشی است.

(مکارم شیرازی، مثالهای زیبای قرآن، ص15-16)

.(نهج البلاغه، خطبه 224»

منبع از کتاب نقش هنر، نویسنده محمدی

مبعث مبارک
ابرهای تیره و تاریک جاهلیت سراسر عربستان را فرا گرفته بود.کردارهای زشت و ناروا،فرزندکشی و هرگونه فضایل اخلاقی را از میان برده و جامعه ی عرب در سراشیبی بدبختی عجیبی قرار گرفته بود. گروهی بی نام و نشان و بیابان گرد تهی دست بودند که فاصله ی مرگ و زندگی انان بیش از حد کوتاه شده بود.در این هنگام ستاره ی صبح سعادت دمید و محیط تاریک عربستان با میلاد مسعود رسول گرامی روشن شد و یک ملت عقب افتاده را پی ریزی نمود..طولی نکشید که شعاع این نور سراسر جهان را روشن ساخت و با مبارزه ی قاطع و پی گیریت بت پرستی را که ریشه ی همه ی بدبختی های ان مردم بود ریشه کن نمود و نظام یکتاپرستی را جایگزین ان ساخت و اداب و رسوم غلط را از بین برد و همه ی مردم را بر اساس حق و عدل تعلیم داد و انتقام گری ها،صلح و صفا را از در بین مسلمانان معرفی کرد و زن را از اسارت بدبختی نجات داد و به او شخصیت والای انسانی داد.و همچنین نظام امت و امامت را برقرار ساخت و یک امت واحد را تشکیل داد و همه را در برابر یک دین خاضع کرده و فرمانبردار مطیع یک پیشوا گرداند و بالاخره نوری از وجود ان حضرت به سوی اسمان بلند شد که شعاع ان فرسنگ ها راه را روشن کرد…
تولد پیامبر در عام الفیل در سال 570میلادی و در ربیع الاول بوده و عبدلمطلب برای عرض سپاس گزاری به در گاه الهی گوسفندی کشت و گروهی را دعوت کرد و در ان جشن با شکوه که از تمام مردم دعوت شده بود. نام فرزند خود را محمد نامید، او خواست با این نام در اسمان و زمین ستوده باشد و دیگر نام او احمد بود که مادرش امنه او را به ان نامید.
منبع:کتاب سیره ی پیامبران
معصومه تقی نژاد