زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد

سیب‌ها روی خاک غلطیدند

چادرش در میان گرد و غبار

قبلا این صحنه را… نمی‌دانم

در من انگار می‌شود تکرار

آه سردی کشید، حس کردم

کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه

پسر کوچکش رسید از راه

گفت: آرام باش! چیزی نیست

به گمانم فقط کمی کمرم…

دست من را بگیر، گریه نکن

مرد گریه نمی‌کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی

یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی‌تفاوت ما

ناله‌هایش فقط تماشا شد

صبح فردا به مادرم گفتم

گوش کن! این صدای روضه‌ی کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم

در و دیوار خانه‌ای مشکی است

با خودم فکر می‌کنم حالا

کوچه ما چقدر تاریک است

گریه، مادر، دوشنبه، در، کوچه

راستی! فاطمیه نزدیک است…

با اجازه از هیئت بنی هاشمیون تهرانسر

چگونه سرایم به وصف آن کس که

ندانم و نتوان که دانم کیست

زحوریان بهشتی و یا انس است

که ذکر نامش این حقیر را لیاقت نیست

همان کسی که برای ختم رسل

شفیق تر از مادر، ام ابیها بود

برای حیدر کرار شیر خدا

تمام زندگی، آخرت، دنیا بود

همان کسی که تنها ترین سردار

زمکتب مهر و صلح او گل کرد

کسی که که بود دردانه الله

همان که با قیام خود جهان را زل کرد

کسی که اول و آخر تمام دنیا

به خاطر وجود مبارک او هست

یازده سلاله صهبا

زساغر کوثر، مست

همان گلی که بدون او بوستان

نه صفا، نه طراوت، نه سروری داشت

گلی شکسته و پرپر به عطر یاس کبود

خدای من، دل غریب علی کجایش کاشت

                                                                                    مهجده انتظاری