در تمامی سالهای متمادی دنبال یک چیز هستم

در کوچه کوچه شهر!

در میدان‌های شهر!

در سردر نام کوچه‌ها!

در بهشت شهرها!

دنبال رد پای شهیدان!

همه جا و هرکجا در رهگذر جاده‌ها و روستاها می‌گذرم برای هر نام شهید می‌فرستم صلوات!

چشم در چشم شهیدان دخیل می ‌بندم به قامت استوارشان.

تا فراموشم نشود که این رد پاها تا قیامت و بهشت رهسپارند!

میخواهم که مرا با خود ببرند.

وقتی به رئیس جمهور از دغدغه‌های مقام ولایت در مورد فرهنگ جامعه گفته شد، که در باره فرهنگ جامعه بیشتر دقت کن و برای آن برنامه ریزی کن؛ جوابش این بود که ما نمی‌توانیم مردم را بزور  به بهشت ببریم!

حالا چرا آنقدر اصرار پشت اصرار که پروتکل های بهدشتی را رعایت کنید، با جریمه و تعطیلی و… نمی‌تواند مردم را در خانه نگهدارد! باید با ایشان گفت: آقای رئیس جمهور طبق سخن خودتان همانطور که نمی‌توان مردم را بزور به بهشت فرستاد، همانطور هم نمی‌توان بزور زنده نگهداشت.

همانطور که دولت تدبیر و امید نخواست طی هشت سال برای فرهنگ دینی مردم کار کند، نتیجه‌اش این می‌شود. اگر مردم را به سوی دین مداری سوق می‌دادی، اکنون گرفتار این فراز و نشیب ها نبودی! اگر اختلاس‌ها در دولت اتفاق نمی‌افتاد، اگر حقوق‌های نجومی.  اگر چشمتان به دنیای غرب نبود، اگر به مقدسات حمله نمی‌کردی و صلح امام حسن  و مبارزه امام حسین  علیهما السلام را به مذاکره با گروه ظالم متهم نمی‌کردی و هزاران اگرهای دیگر… شاید امروز مدفون شده‌های کرونا کمتر بود.

آیا این که بعضی از افراد در شب اول ربیع الاول، شبانه به مسجد می روند و آرزو و دعا می کنند، بدعت در دین نیست؟ آیا سند روایی دارد؟ آیا این حدیث که هر کس به من بشارت ماه ربیع را بدهد من او را به بهشت مژده خواهم داد، از پیغمبر اکرم (ص) است؟
ماه ربیع الاول بهار ماه‌ها است. با حلول این ماه، ماه پر از حزن و اندوه صفر که ماه مصیبت های بزرگ اهل بیت رسول خدا (ص) بود به پایان رسیده است. اوج مصيبت ماه صفر در دهه سوم آن است. با اربعين شروع مي شود و به ايام رحلت حضرت ختمي مرتبت محمد مصطفي (ص) و شهادت سبط اكبرش، حضرت امام حسن مجتبي (ع) و غروب خورشيد طوس، حضرت علي بن موسي الرضا (ع) ختم مي شود. و از طرف دیگر در اين ماه ميلاد رسول خدا (ص) که رحمة للعالمین است، واقع شده است و مي‌توان ادعا كرد از اول آفرينش زمين رحمتي مانند آن بر زمين فرود نيامده است؛ زيرا برتري اين رحمت بر ساير رحمت هاي الهي مانند برتري رسول خدا بر ساير مخلوقات است[1].
اول ربیع الاول به نقل منابع تاریخی روز هجرت پیامبر (ص) از مکه به مدینه است[2] هم از این جهت و هم از جهت این که مولودهای با برکتی در آن واقع شده است بسیار مبارک و میمون است.
سید بن طاووس در کتاب الاقبال در فضیلت این ماه جملاتی آورده است و از اتفاقات مبارک این ماه، هجرت پیامبر (ص) از مکه به مدینه و سلامت ایشان از نیرنگ دشمنان برای قتل ایشان در شب لیلة المبیت را بر شمرده است و نماز شکر را به نشانه شکر گذاری از خدا در این روز مناسب می داند و از قول شیخ مفید نقل کرده است که روزۀ این روز به دلیل موفقیت پیامبر(ص) و نجات ایشان از دست دشمنان مستحب است و در نهایت دعایی برای این روز نقل کرده اند.[3]
مرحوم جواد آقا ملکی تبریزی در کتاب المراقبات نوشته است: “اين ماه همانگونه كه از اسم آن پيداست بهار ماه‏ها است، بجهت اين كه آثار رحمت خداوند در آن هويداست. در اين ماه ذخاير بركات خداوند و نورهاى زيبای او بر زمين فرود آمده است؛ زيرا ميلاد رسول خدا (ص) و سلّم در اين ماه است و مى‏توان ادعا كرد از اول آفرينش زمين رحمتى مانند آن بر زمين فرود نيامده است … بر مسلمان مراقب واجب است با تمام تلاش خود در شكرگزارى اين نعمت بزرگ كوشش و سعى كند…"[4].
شیخ عباس قمی نیز در مفاتیح در اعمال ماه ربیع الاول آورده است: “روز اول علما گفته‏ اند مستحب است كه براى تشكر نعمت سلامتى رسول خدا (ص) و أمير المؤمنين (ع) روزه بدارند و زيارت آن دو بزرگوار در اين روز مناسب است".‏[5]
در کتب ادعیه و روایات چیز دیگری در اعمال شب و روز اول ماه ربیع الاول، غیر از آنچه که بیان گردید، یافت نشد، اما عدم وجود روایت در بارۀ اعمال خیر و مستحبات در منابع دینی، دلیل بر بدعت بودن انجام آنها نیست؛ زیرا انجام همۀ کارهای خیر از جمله حضور در مسجد، عبادت، دعا و مناجات با خدا در هر زمان مستحب و پسندیده است و انجام آنها با قصد قربت و به امید ثواب هیچ اشکالی ندارد، اما در صورتی که به دروغ عمل خاصی (هر چند پسندیده را) به دین نسبت دهند بدعت و حرام خواهد بود؛ زیرا بدعت در دین و شرع به معنای ” نسبت دادن چيزي به دين در حالي که در واقع جزء دين و شريعت نيست".
اما در مورد مژده بهشت دادن پیامبر به کسی که بشارت ماه ربیع را بدهد، ما در منابع شیعی حدیثی در این باره پیدا نکردیم.
بله صاحب تفسیر روح البیان حدیثی نقل می کند که: “کسی که مرا به اتمام ماه صفر بشارت دهد او را به بهشت بشارت می دهم"[6] و شاید این حدیث همان معنای مورد نظر را می رساند.
پی نوشتها:
[1]. ملكي تبريزي(ره)، ميرزا جواد آقا ، المراقبات.
[2].مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 55، ص367، مؤسسة الوفاء، بیروت، سال 1404ه ق.
[3]. علی بن موسی بن طاووس، الاقبال بالاعمال، ج 3، ص 105، (المکتبة الإعلانات الإسلامیة)دفتر تبلیغات اسلامی، 1377 ه ش.
[4].ملکی تبریزی، جواد، محدث بندر ریگی، ابراهیم، ترجمه المراقبات ص 65، انتشارات اخلاق، سال 1376ه ش.
[5].قمی ، عباس، مفاتیح الجنان ص 295، اسوه.
[6] “من بشرنى بخروج الصفر بشرته بالجنة"، حقى بروسوى، اسماعيل، تفسير روح البيان، ج ‏4، ص 325، دار الفكر، بيروت.

ماه رجب ماه بزرگ خداست و ماهی در حرمت و فضیلت به آن نمی رسد و قتال با کافران در این ماه حرام است و رجب ماه خداست کسی که یک روز از ماه رجب را روزه دارد مستوجب خشنودی خدا می گردد و غضب الهی از او دور می گردد و دری از درهای جهنم بر روی او بسته می شود هر کس که سه روز از آن را روزه بگیرد بهشت بر او واجب می گردد .رجب نام نهریست در بهشت از شیر سفیدتر و از عسل شیرین تر است .ماه رجب ماه استغفار امت است ،پس در این ماه باید بسیار طلب امرزش کنیم که خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است زیرا که رحمت خداوند در این ماه بسیار است،
خدایا از تو درخواست می کنم مانند کسی که بسیار گناهکار است و گناهانش او را به هلاک انداخته و عیب هایش او را به بند کشید ،و مدت هاست که بر خطاها عادت کرده و کارهایش با رنج ها و معصیت های بزرگ همراه است، از تو درخواست می کنم که توبه اش را بپذیری و از گناه پاکش کنی و از آتش جهنم آزادش سازی و از آنچه به عهده دارد عفوش نمایی.خدایا می دانم خیلی مهربانی ،خدایا من به سوی تو تقرب می جویم واز تو می خواهم در این ماه مرا غریق رحمت وسیعت و نعمتهای سامان بخشت گردانی.خدایا می دانم ستایش مخصوص توست که خزائن رحمتت تمامی ندارد وهر کس در امان توست دیگر ترسی ندارد،پروردگارا اگر گناهی کردم این بخاطره اعتمادم بر کرم تو بود،چرا که توبه بندگانت را می پذیری و گناهانشان را عفو می کنی و خطاهایشان را می بخشی و تویی که دعای خلق را اجابت می کنی و به بندگانت نزدیکی بخصوص در این ماه ، و به همه ی بندگانت نظر داری من اکنون دست به سوی تو دراز کردم از خطاهایم به در گاهت توبه می کنم و با میل و رغبت از تو می خواهم که بهره ام را از عطاهایت افزون فرمایی ، ای خدای من قسم به این ماهت ای نجات بخش من از هر سختی ، ای پناهنده من از هر خطا،نشاطم را بسیار و کامل فرما، و عاقبت های بد کارها را از من دور کن ..
 برداشته از دعاهای رجب

سمیه معصومی

وقتی دیدم تزریقاچی آقاست،  یواشکی به خواهرم گفتم، نمی خوام این آقا به من آمپول بزنه.

خواهرم اصرار کرد، من توی این محله غریبم، آمپول زن خانم نمی شناسم.

گفتم  نامحرمه من نمی خوام نامحرم بهم آمپول بزنه.

بدنم از تب می سوخت، به خواهرم حق می دادم، سال 1345 بود و من 11 ساله بودم؛ همراه خواهرم رفته بودم تهران.

آقای تزریقاتچی مشغول روشن کردن چراغ الکلی و ضد عفونی کردن سر سوزن و سرنگ قدیمیش بود.

معلوم نبود تا آنوقت با آن سرنگ ها به چند نفر آمپول زده بود، حتما خیلی کُند شده بود.

آمپول زن اول فکر می کرد که می ترسم، سعی می کرد که با دلداری دادن از ترس من کم کند.

گفتم من نمی ترسم، شما نامحرمید.

آمپول زن در یک لحظه با یک التماسی روکرد به من گفت: خانم کوچولو هر وقت بهشت رفتی ما را هم ببر!

اصولا خداوند در قرآن برای جذب انسان‌ها در عمل به واجبات(معروف ها) ریبایی‌های بهشت را تصویر می‌کشد، و برای تنفر از حرام ها(منکرات) خطر زشتی‌های آن از عذاب جهنم، تصویر سازی می‌نماید.
همان گونه که پیروان نظریه گشتالت، یادگیری را عبارت از کسب بینش دانسته و عقیده دارند اگر افراد آن چه را که می‌آموزند واقعا بفهمند و نسبت به آن بصیرت حاصل کنند به آسانی می‌توانند به موقعیت‌های جدید انتقال دهند، صاحب نظران تعلیم و تربیت اسلامی نیز به آموزش براساس فهم و آگاهی بخشی تأکید می‌کنند، بلکه برخی با تمایز بین مفهوم فهم و بصیرت با حفظ کردن و به خاطر سپردن، معتقدند فهم یا بصیرت پایه و اساس یاد گیری را تشکیل می‌دهد. ازدیدگاه شهید مطهری، هدف در تعلیم و تربیت اسلامی باید دادن رشد فکری به افراد باشد.
بنابراین، آن چه باید درجریان انتقال مفاهیم اخلاقی و دینی به افراد، مورد توجه قرارگیرد، تأکید بردرک و آگاهی مفاهیم است، ضمن این که حفظ و تکرار و تلقین شرط لازم آموزش در سنین کودکی است ولی کافی نیست.

این حقیقت را می‌توان در کلام امیرالمؤمنین علیه السلام یافت که می‌فرماید: «فَضْلُ فِکْروَتَفَهّم اَنْجَعُ مِنْ فَضْلِ تِکْراروَدِراسَة»؛ یادگیری ای که براساس تفکّرو فعالیت فکری مخاطبان باشد، به مراتب مفید تر از تکرار و مرور آن است.

  نقش هنر در انتقال مفاهیم اخلاقی

نمی دانم در این روزهای آخر مهمانی پروردگار، چقدر به مقررات میزبان مهربان عمل کرده ام.

آیا با همه وجود در میهمانی بودم یا اینکه بخشی از وجودم در میهمانی حضور داشته است؟

آیا چشم هایم با من حاضر بود؟ و فهمید که باید با من روزه بگیرد، یا اینکه من به تنهایی با دستگاه گوارشم

روزه بودم!

آیا گوش هایم با من هماهنگ بود،؟که نباید هرصدایی را بشنود.

آیا زبانم با من روزه بود؟ یا اینکه من تشنه و گرسنه را وادار به گفتن سخنانی کرد که نباید گفته می شد!

آیا حس بویایی من، توانست روزه بگیرد و هر عطری را استشمام نکند!

آیا حس لامسه با من همراه بود و روزه گرفت و از لمس نامحرم خودداری کرد؟

آیا قوه خیال من، باطل را تصور کرد یا نکرد.

آیا وهم مرا به سرزمین توهمات باطل برد یا نه؟

این ها که در من وجود دارد و در تمامی ماه رمضان با من بوده و من فقط گرسنگی و تشنگی را برخود هموار

کردم، و از نوشیدن حلال خدا که یک قطره آب بود بر خود سخت گرفتم.

زهی خیال باطل، از این هفت قوه که در هیچ لحظه ای اجازه ندارند مرتکب حرام شوند چه مهمان خدا باشند و

در حال روزه باشم یا نباشم غافل بودم.

و غافل تر اینکه، این ها درهای جهنم من هستند که معروف است که جهنم هفت در دارد.

پس در های بهشت من کجاست و چند تاست؟

درهای بهشت  هم همین هم اعضا و قوه ها هست منتها به اضافه یک نور افکن قوی به نام عقل.

و وظیفه من در ماه رمضان تقویت این نور افکن است تا با تقویت اراده ام بر شدت نورش بیفزایم، تا بتواند بر

آن هفت قوه اثر کند و در طول سال یاریگر من باشد.

این عقل است که می گوید به هر چیزی نگاه نکن و هر سخنی را نگو و هر سخنی را گوش نده و…

خداوند در قرآن کریم می فرماید:

.«وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ * لَها سَبْعَةُ أَبْواب لِکُلِّ باب مِنْهُمْ جُزْءٌ مَقْسُومٌ؛ و دوزخ، ». هفت در داردو براى هر درى، گروه معینى از آنها تقسیم شده‌اند». (حجر/ 43 و 44)

جهنم میعادگاه همه آنها (گمراهان) است.

در حالى که آیات قرآن مى‌گوید: جهنم هفت در دارد، و قابل توجه این که: در حدیث امام باقر(علیه‌السلام) مى‌خوانیم: «بهشت، هشت در دارد»، این تفاوت، اشاره به این است که: هر چند درهاى ورود به بدبختى و عذاب فراوان باشد، ولى با این حال درهاى وصول به سعادت و خوشبختى از آن افزونتر است،

وقتی حدیث الصلاة مفتاح الجنة را برای بچه ها خواندم ،یکی پرسید یعنی نماز کلید بهشته؟

گفتم بله. این مثل این می ماند که شما یک نفر را سوار ماشین می کنی و مهمان از شما تقاضای آب می کند و شما می گویی آب گرم شده برسیم منزل آب خنک دارم بهت می دهم.

مهمان از شما چای تقاضا می کند شما می گویی که چایمان سرد شده برسیم منزل چای آماده است.

مهمان از شما درخواست نان می کند، شما می گویی در منزل نان هم داریم.

مهمان از شما میوه طلب می کند باز شما به رسیدن منزل موکول می کنی.

وقتی به منزل می رسید دست در جیبت می کنی که کلید را برداری و در را باز کنی می بینی که کلید در جیبت نیست.

آب خنک ،چای نان ،میوه همه داخل منزل است و شما پشت در تشنه و گرسنه مانده ای!

درست مثل بهشت، شما ثواب اعمالت را داری، روزه ماه رمضان، انفاق در راه خدا، زیارت ،خمس، زکات وبقیه خیر هایی که انجام داده ای ولی کلیدش نماز است  در صورت خواندن نماز شما حق ورود داری در غیر این صورت نمی توانی به بهشت وارد شوی.

گفت:دوست نداره درس بخونه البته درس حوزوی،پدرش می گفت: بمونه توی خونه می خواد دایما بخوابه وچاق بشه. بیاد اونجا مشغول باشه!دختره می گفت می روم دانشگاه، اونجا  شوهر پیدا می کنم، بعدش هم می روم سرکار!

این چه علمی است، نمی تواند دنیا و آخرت انسان را بهشتی  کند. 

پ ن

 قال علی علیه السّلام: لیت شعری ایّ شی ء ادرک من فاته العلم بل ایّ شی ء فات من ادرک العلم.#
ترجمه :
علی علیه السّلام در باره ارزش علم و تفاوت افراد عالم و غیر عالم فرموده است: کاش می دانستم کسی که از علم بی نصیب مانده چه چیز بدست آورده است. و آن کس که از علم بهره مند شده چه چیز بدست نیاورده است.

#.شرح ابن ابی الحدید 20:289،کلمه299.

قال علی علیه السّلام: لیت شعری ایّ شی ء ادرک من فاته العلم بل ایّ شی ء فات من ادرک العلم.#
ترجمه :
علی علیه السّلام در باره ارزش علم و تفاوت افراد عالم و غیر عالم فرموده است: کاش میدانستم کسی که از علم بی نصیب مانده چه چیز بدست آورده است. و آن کس که از علم بهره مند شده چه چیز بدست نیاورده است.

#.شرح ابن ابی الحدید 20:289،کلمه299.

قال علی علیه السّلام: لیت شعری ایّ شی ء ادرک من فاته العلم بل ایّ شی ء فات من ادرک العلم.#
ترجمه :
علی علیه السّلام در باره ارزش علم و تفاوت افراد عالم و غیر عالم فرموده است: کاش میدانستم کسی که از علم بی نصیب مانده چه چیز بدست آورده است. و آن کس که از علم بهره مند شده چه چیز بدست نیاورده است.

#.شرح ابن ابی الحدید 20:289،کلمه299.

جزءبیست ودوم سوره احزاب آیه 45-46

انا ارسلناك شاهدا ومبشرا ونذيرا
ما تو را گواه‌ و بشارتگر و هشداردهنده‌ فرستاديم‌
وَ داعِياً إِلَي اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنيراً

اى پیامبر، ما تو را فرستادیم تا بر رفتار و کردار امّت گواه باشى، و مؤمنان را به بهشت و پاداش هاى الهى مژده دهى، و کافران و گنهکاران را از عذاب دوزخ بترسانى.

پ ن

بااین آیات وظیفه حاکمیت مشخص می شود، که باید مردم به بهشت راهنمایی کنند.پس این سخن  که گفته شده ما مردم را نمی توانیم به بهشت ببریم. برخلاف آیه است.

بعد از شهادت این دو یار غار که تولدشان هم در یک سال بود و کوچ شان به بهشت و عند ربهم یرزقون شان هم در یک زمان حادث گردید. موسس محترم ما در عالم رؤیا دیده بود این شهیدان بزرگوار اقامه نماز جماعت کرده اند و شهید باهنر به شهید رجایی اقتدا کرده است.
روحشان شاد