چه تماشاییِ دورهمیِ حاج قاسم سلیمانی

با شهیدان،  بادپا و یوسف اللهی

در جمع ارواح شهیدان کرمانی

کاش مارا هم راهی بود به آن مهمانی

خصوصا وقتی که عباس علمدار کند میزبانی

###

قاسم زنده تر از قبل است

قاسم پر خطر تر از قبل است

بدانند کابوس قاسم شهید تا نابودی دشمن

در سنگر مقاومت فرمانده تر از قبل است

####

عشق یعنی خاطر خواه آسمان

چهل سال جهاد کردن با جان

عشق یعنی نفوذ در قلب مردمان

عشق یعنی شناور در آسمان

عشق یعنی رشد سلیمانیها در جهان

عشق یعنی حاج قاسم سلیمانی شدن

عشق یعنی فاتح فتنه داعشی شدن

عشق یعنی بودن در کنار رهبری

عشق یعنی برتر از این عالمی

عشق یعنی زنده بودن در آسمان

عشق یعنی ربودن دلها از جهان

عشق یعنی دست هایت چون عباس

عشق یعنی ماندن در ولایت  مولا….

###

تا زنده بود باجسم خاکی قاسم

کوتاه بود دستم از دامن قاسم

اینک دستم به دامان اوست

(فلک زده) منتظر جواب قاسم

###

پیامبر اکرم(ص)
المومن مرآت المومن
`شهر آینه ها
شهری از آینه ها روی زمین بود
بر نتابید به زیبایی آن چشم حسود
در دل شهر،محبت قدم بر می داشت
روی هر آینه ای بذر نصیحت می کاشت
که اگر ذره ای از شب به رخی می افتاد
به یقین مومن دیگر خبرش می داد
ولی از بخت بدآرام ، غروبی سر زد
مهربانی و صفا از دل آدم پر زد

صفحات: 1 · 2

امشب ای اهل دعا روح دعا می آید

پسر خامس اصحاب کسا می آید

مؤمنین گرد هم آئید به محراب دعا

صف ببندید که مولای شما می آید

سر تسلیم به پایش بگذارید همه

که ز ره صاحب تسلیم و رضا می آید

سجدة شکر به درگاه خداوند آرید

که ز ره راهبر و راهنما می آید

مؤمنین هیچ نباشید از این در نومید پرده پوش گنه و جرم و خطا می آید

آن خدا جوی که چون پای به محراب نهد طاق محراب به برش گشته دو تا می آید

آن که بگرفته ز حق سید سجاد لقب امشب از غیب به تأیید خدا می آید

آن که از جای کند ریشه طغیان یزید آن که حق را کند از خدعه جدا می آید

آن که بیند به صف کربُبلا روی زمین پیکر بی سر شاه شهدا می آید

آن که سائل نرود از در او بی حاجت فیض بخشنده به هر شاه و گدا می آید

دست «ثابت»مکش ای دوست به هر صبح و مسا

چون که صاحب او رنگ و لا می آید

خادم الزهرا

ماه رجب آمد، دل این پیر جوان کرد
در گوش من اسرار در اسرار بیان کرد
از شوق چنان مست شدم زینهمه مستی
صاحب کرم و ساقی و باده، نگران کرد
دستی ز نوازش، به سر من چو کشیدند
در اوج و عروجش دل من سیرچنان کرد
آنجا رجبیون همه آسوده و خوشحال
نازم به کسی که، به من آن صحنه عیان کرد
من لایق آن صحنه نبودم، که نشان داد
او از کرم اش، این دل شوریده نشان کرد
هرگاه بریدم من از این، عالم خاکی
از خاک به افلاک، روانم طیران کرد
خودسازی و خودسوزی من دید، حبیبم
آغاز رجب، وارد شهر رمضان کرد

عبدالمجید فرایی

شاید آن لحظه که می آیی

آسمان آبی آبی باشد

وهوا سبز وزلال

شاید آن لحظه

سجده ای از نماز باشد

از نماز شب یا آیات

هرکدام هم که باشد زیباست

شاید آن لحظه ،یک فراز از دعای ندبه

ندبه ی یک نگاه تر باشد

شاید آن لحظه مات سرد یک زندگی

بر هماهنگی سمفونی مل باشد

یا به ژرفای فیزیکی سراب

شاید آن لحظه یک پنجره از پشت خودش

غرق در فکر شکستن باشد

شاید آن لحظه ،مهر در سجاده سنی باشد

یا«خدا»برلب یک لائیک

شاید آن لحظه عبور از خط عشقبازی وآتش باشد

شاید آن لحظه

همان لحظه ی زیبا باشد

شاید آن لحظه

همان لحظه که می آیی،همین

حالا باشد

همین حالا باشد

مهجده انتظاری

از قطرات بارش لحظه هایم گرفته

                                              تا امواج اقیانوس خیالم را

                                                                             از یاد تو پر می کنم

و کنار آتشفشان قلبم ، زیر بارش گدازه های درد

                                   خانه ای به وسعت اندیشه ات می سازم

                                                                     و با یاد تو زندگی می کنم

کوه ورم کرده دلم را، به شوق دیدنت مرهم می گذارم

                                        وهر شب فانوس خیس چشمانم را برمیدارم

و در فضای کوچه های بارانی احساس دنبال تو می گردم

     تا از کهکشان آرامش چشمانت ستاره ی صبری برای تسلای دلم بچینم

                                                                              و باصبر توبسوزم

 ای ماه روی من!

                       اگر چشمم به دیدار تو افتد

                       تنها سرمایه تنهایم را به بهای سلام بی بهایت می فروشم

                                                و در هر دو جهان به این سود گزاف می بالم

                                                                                        زهـــرا پیــربـالائی 

باز هم رنگین کمان بی حال بود
قصه های زندگیمان کال بود
باز راه مردمان درفال بود
جای جای راهمان گودال بود
باز ما بودیم وجانی باخته
کاخ های با جهالت باتکبرساخته
باز آوای چکاوک را شکسته فاخته
اسب های دل شده وحشی وتا شب تاخته
باز هم آدم زگندم سیر شد
خوابهای خسته با تقدیر تعبیر شد
باز هم جامی زمی لبریز شد
 زیر پاها از پلیدی لیز شد
باز هم شاهین دل تا مرگ رفت
جنس دلهامان زخاری، سنگ سخت
باز چشم یاقیان بسته به تخت
پایه های دین وایمان لخت لخت
باز هم عشق ها از واقعیت گم شدند
آبهای نهر های آسمانی کم شدند
باز هیزم های خشک و تر قاطی شدند
ضجه های روح در تن طولانی شدند
باز هم چشم هامان سوی دیگر مات شد
در خیال وفکرهامان عشق کاذب یافت شد
باز هم دیوارهای هرزگی پرداخت شد
خود بدیدم بچه خوب محله لات شد
باز هم رویای آیینه شکست
گرگ هاری دست پرچین هانشست
باز پر شد دل زخواهش های پست
رفت عشق واقعی تا دور دست
باز چنگی بهر رقصی ساز کرد
چشم هامان بهر بارش ناز کرد
باز دل هامان هوای عشق کرد
بهر تعجیل فرج آواز کرد
 مهجده انتظاری

زیر باران دوشنبه بعد از ظهر

اتفاقی مقابلم رخ داد

وسط کوچه ناگهان دیدم

زن همسایه بر زمین افتاد

سیب‌ها روی خاک غلطیدند

چادرش در میان گرد و غبار

قبلا این صحنه را… نمی‌دانم

در من انگار می‌شود تکرار

آه سردی کشید، حس کردم

کوچه آتش گرفت از این آه

و سراسیمه گریه در گریه

پسر کوچکش رسید از راه

گفت: آرام باش! چیزی نیست

به گمانم فقط کمی کمرم…

دست من را بگیر، گریه نکن

مرد گریه نمی‌کند پسرم

چادرش را تکاند، با سختی

یا علی گفت و از زمین پا شد

پیش چشمان بی‌تفاوت ما

ناله‌هایش فقط تماشا شد

صبح فردا به مادرم گفتم

گوش کن! این صدای روضه‌ی کیست

طرف کوچه رفتم و دیدم

در و دیوار خانه‌ای مشکی است

با خودم فکر می‌کنم حالا

کوچه ما چقدر تاریک است

گریه، مادر، دوشنبه، در، کوچه

راستی! فاطمیه نزدیک است…

با اجازه از هیئت بنی هاشمیون تهرانسر

چگونه سرایم به وصف آن کس که

ندانم و نتوان که دانم کیست

زحوریان بهشتی و یا انس است

که ذکر نامش این حقیر را لیاقت نیست

همان کسی که برای ختم رسل

شفیق تر از مادر، ام ابیها بود

برای حیدر کرار شیر خدا

تمام زندگی، آخرت، دنیا بود

همان کسی که تنها ترین سردار

زمکتب مهر و صلح او گل کرد

کسی که که بود دردانه الله

همان که با قیام خود جهان را زل کرد

کسی که اول و آخر تمام دنیا

به خاطر وجود مبارک او هست

یازده سلاله صهبا

زساغر کوثر، مست

همان گلی که بدون او بوستان

نه صفا، نه طراوت، نه سروری داشت

گلی شکسته و پرپر به عطر یاس کبود

خدای من، دل غریب علی کجایش کاشت

                                                                                    مهجده انتظاری

آیا شنیده ای…
وقتی که آتشی
بر قلب یک دشت گیاهان خشک و تر
چنگ می زند
وقت غروب
تنها جهنمی سیاه بر قلب خاک
دیده می شود
ظالم که می رسد
وقت ورود
در نمی زند!
اینرا فقط من حکایت نمی کنم
آنان که سرد و گرم روزگار را چشیده اند
گویند بلا به وقت نزول خود
هرگز نظر به کوچک و بزرگ ما نمی کند
در روزگار ما
برخی کمر بسته اند به کوبیدن تبر
بر ریشه های عمیق زندگی، ایمان و انسانیت ولی
برخی دگر
هر چند دلخورند اما
به همان دلخوری بسنده می کنند
هرچند با یک نظر می شود تبر را شکست
بی آنکه بشنوند صدای چرق چرق ترک های شهر را
آری…
غروب، شهر بر سر همه آوار می شود
آیا شنیده ای؟!

مهجده انتظاری

ومردمند که می آیند فوج فوج                          
با دلی پراز عشق امید وصفا                         

همه بگذشته از جاده پر فهم وخشوع          
هم غریبند وهم زائر آن عشق غریب             

 همگی آمده اند دق الباب کنند                
 درب این خانه نور           

تا شود باز به روشان در میخانه دل                    
 وچه این صاحب دل عمق صفاست                           
                      
عمق بخشندگی ولطف و وفا           
او همانست که محراب غمش                  
 شده حک برلب ژرفای وجود  

 مردمان زائران را می گویم
 همگی یکرنگند آخر مهر وخضوع     

عاشقان حرفند
عاشقان خود نورند
همشان شیرین چون آه سکوت

همشان توی قنوت
می چینند انار بهشتی ز ریه
همان خط حضور

دلهاشان پر درد
 پر است راز ونیاز
 سوز وگداز

 بغض است که در گردنه سرخ گلو
 گاه گاهی به کمین می شیند
 وآنچه سرازیر می شود
  اشک است
 

آری ، آنجا
 همانی که غریبان، غریبانه روند نزد غریب
 خانه معرفت است
  خانه معرفت است         

                                                             مهجده انتظاری

داعش،ز"ما"و"کربلا “چه میدانی؟
ما را ز سر بریده می ترسانی؟
ما گر ز سر بریده می ترسیدیم
در مستی مرگمان نمی رقصیدیم
ما شیفته ی راه شهادت هستیم
سرباز و فدایی ولایت هستیم

صفحات: 1 · 2

“

صفحات: 1 · 2

چه غریبانه است غروب قریب آفتاب
هفته ها چون باد می گذرند
افلاک در چرخشند
پیر می شوم از این انتظار
بغضی غلیظ
در گلویم گیر کرده
گریه می خواهم
قطرات باران، آرام تو را می خوانند
برگ ها تو را زمزمه می کنند
در تنهایی هایم
صدای سنگین سکوت پیچیده است
سکوت را می شکند
صدای گریه های بی صدایم
در هر آدینه به امید آمدنت
پنجره ها را می گشایم
کوچه را جارو می کنم
و به انتظارت می نشینم تا غروب
شباهنگام
سر به سجده می گذارم
می گریم تا سحر
برای ظهورت دعا می کنم
ای یوسف زهرا
بیا…

م.حاجی سلطانی

دلم کمی خدا می خواهد…

کمی سکوت…

کمی آخرت…

دلم دل بریدن می خواهد…

کمی اشک …

کمی بهت…

کمی آغوش آسمانی…

دلم یک کوچه می خواهد بی بن بست!! و یک خدا!!

تا کمی با هم قدم بزنیم ..

فقط همین!!!

نویسنده طلبه

و اینک، چه زیباست، پرواز!

               ای کاش حس می کردم پرواز را

                                              به بلندای عرش

                                                       و دیدار پروردگار.

خدایا! نصیبم کن حس پرواز را

                      تا به مقصد فطرت،

                                         با بال تقوا

                                              بی وقفه، بی سکون، بی تاب!

 زیباست!

         دلبرا! نصیبم کن، پرواز

                           تا خود آغوش آرامشت

                                                         زهرا پیربالایی

تنها ترین ستاره اقبال من تویی»

(به مناسبت بعثت پیامبر رحمت صلی الله علیه وآله)

ای منتهای عالَمِ امکان مُمکِنات
ای پنجمین طپشِ نبض هر سرشت
تومرد عقل وعمل ، فخرِ کائنات
ای بیکرانه ترین رازِ سرنوشت               
بر سیل آبِ وحشی وبی ر حم روزگار
آن تکیه گاهِ امین، نوحِ من تویی
در فصلها ی بی بهارِ زندگی
رنگین ترین ترانۀ آفاق من تویی
با هجمه های این شیاطینِ حق ستیز
بنّای کعبه معبودِ من تویی
وزداغ سیلِ «ism»*های گُنگِ قرن
آن صاحبِ ید بیَضایِ من تویی
در بین این سرابِ بزرگِ مُردگان
آن خوش ترین دَمِ مسیحایِ من تویی
در آسمانِ جهالتِ مُدرنِ ما
تنها ترین ستاره اِقبالِ من تویی

————————– 
*ایسم؛مانند:فمنیسم،کمونیسم                                   مهجده انتظاری

«باز هم آدم ز گندم سیر شد»
 

باز هم رنگین کـــــــــــمان بی حال بود                                              قصه های زندگیمان کــــــــال بـــــــود
باز راه مــــــــــــــرد مان در فال بـــــود                                                جای جای راهمــــان گودال بـــــــــود
باز ما بودیم و جانی باخــــــــــــــــــــته                                            کاخهایی با جهالت با تکبــر ساختـــــــه
باز آوای چکـــــاوک را شکستـــه فاخته                                      اسبهای دل شده وحشــی و تا شب تاخته
باز هــــــــم آدم ز گنــــــدم سیر شـــد                                           خوابهای خستــه با تقدیر تعبیر شـــــــــد
باز هــــــم جامی ز مـــی لبریز شـــــــد                                              زیــــر پاهـــــــا از کثافت لیز شـــــــــد
باز هــــم شاهیـــــــن دل تا مرگ رفـت                                            جنس دلهامان ز خاری سنــــــگ سخت
باز چشــــــــم یاقیان بستــــــــه به تخت                                            پایـــــه های دین و ایــــمان لخت  لخت
باز هــــــــم عشقها از واقعیت گم شـدند                                         آبهای نهرهای آسمانی کـــــم شــــــدند
باز هیزمهای خشک و تر همه قاطی شدند                                        ضجه های روح در تن باز طولانی شـدند
باز هم چشم ها مان سوی دیگر مات شـد                                      در خیال و فکرمان عشق کاذب یافت شد
باز هم دیوارهای هرزگی پرداخت شــــد                                             خود بدیدم بچه خوب محله لات شــــد   
باز هم رویای آیینه شکســـــــــــــــــت                                             گرگ هاری دست پر چین ها نشســـــت
باز پر شد دل ز خواهشهای پســـــــــــت                                          رفت عشق واقعی در دور دشــــــــــــت    
باز چنگی بهر رقصی ساز کــــــــــــــرد                                              چشم ها مان بهر بارش ناز کــــــــــــرد
باز دلهامان هوای عشق کــــــــــــــــــرد                                                 بهر تعجیل فرج آواز کـــــــــــــــــرد 

             
                                                      "مهجده انتظاری طلبه مدرسه علمیه فاطمیه هادیشهر

«يک سبد ريحانه»

مي‌گويند باز باران
                       با ترانه
                                با يک نگاه عاشقانه
                                                      دنيا غريب و آشناست
                                                                               اي باغ گلهاي ترانه
سخت است
              ولي مي‌چينم از باغ دلت
                                           يک سبد ريحانه
                                                            از نرگس چشمانم

نويسنده: ثريا احمدي